Ο ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΕ …ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΚΡΟΑΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ
e- Βενιζέλος
Δεν κλείνω τ’ αυτιά μου σε τίποτα
Μέχρι σήμερα τους πολιτικούς, είχαμε συνηθίσει να τους βλέπουμε στην τηλεόραση, σε συγκεντρώσεις, στη βουλή, σε συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Τον τελευταίο καιρό όμως, με τη διάδοση της χρήσης του διαδικτύου, η πολιτική και οι εκπρόσωποι της βρίσκουν ακόμη ένα βήμα- αμφίδρομο- αυτή τη φορά που τους φέρνει σε άμεση επικοινωνία με τους πολίτες. Πρόκειται για τα λεγόμενα δια δικτυακά- και εσχάτως πολιτικά -ημερολόγια ή blog, στα οποία οι συζητήσεις γίνονται ανοιχτών των θυρών, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Κι αν έχετε κουραστεί να ακούτε τους πολιτικούς να διεκδικούν «δημόσιες» συζητήσεις- οι οποίες συνήθως καταλήγουν στο να μιλούν εκείνοι και οι άλλοι να ακούν- τότε κάντε μια επίσκεψη στο www.evenizelos.blogspot.com και διεκδικήστε απαντήσεις στα ερωτήματα σας από τον πρώην υπουργό και νυν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Το σίγουρο είναι ότι θα σας ακούσει.
Συνέντευξη: Χαρίκλεια Βλαχάκη
Σκεπτόμενη τις ερωτήσεις για τη συνέντευξη και διαβάζοντας το blog σας, διαπίστωσα ότι τις πραγματικές ερωτήσεις τις είχαν θέσει πριν από οποιονδήποτε δημοσιογράφο οι επισκέπτες της σελίδας σας. Ερωτήσεις αυθάδεις, καυστικές, αιχμηρές άλλοτε χιουμοριστικές και άλλοτε αφοπλιστικές, οι οποίες- θεωρώ- ότι θα έφερναν σε αμηχανία, οιονδήποτε πολιτικό αν αναγκαζόταν να τις απαντήσει στο παράθυρο ενός δελτίου.
Πως αισθάνεστε λοιπόν, όταν ένας εν δυνάμει ψηφοφόρος και πολίτης αυτής της χώρας, στις αιτιάσεις σας για το σκάνδαλο των ομολόγων σας ρωτά: «εσείς φέρατε πίσω τα κλεμμένα του χρηματιστηρίου;» ή ακόμη «Τι γνώμη έχετε για την ομοφυλοφιλία;». Όταν σε πρώτο πρόσωπο θίγονται θέματα «θητείας ορισμένου χρόνου στην εκτελεστική εξουσία» και όταν η κρατούσα άποψη του κόσμου είναι ότι «η οικονομική, η πολιτική και η κοινωνική ζωή έχουν διαβρωθεί εδώ και χρόνια και κανένας δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα καινούργιο»;
Αντιλαμβάνομαι την ένταση και τη δυσαρέσκεια όλων των συνομιλητών μου στο blog. Μέσω του πολιτικού μου ημερολογίου προσπαθούν να πουν ό,τι σκέπτονται, ό,τι συζητούν στο φιλικό τους περιβάλλον, να εκφράσουν την αγωνία τους, να θέσουν τα ερωτήματα τους με διαφορετικό ύφος κάθε φορά. Όπως όμως έχω ξαναπεί η γενίκευση και η ισοπέδωση δεν οδηγούν πουθενά. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτός ο γενικόλογος και ισοπεδωτικός λόγος που απαξιώνει την πολιτική, τα κόμματα και τους πολιτικούς οδηγεί στην μιζέρια και αποσιωπά τις ευθύνες της ίδιας της κοινωνίας και του κάθε πολίτη ατομικά. Χωρίς πολιτικό λόγο δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική πράξη. Γι ΄ αυτό άλλωστε πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους για τις συγκεκριμένες απόψεις και τα έργα του καθενός που δρα στην πολιτική και στην κοινωνία
Γιατί δημιουργήσατε αυτό το blog;
Το ιστολόγιο διαθέτει πάμπολλα πλεονεκτήματα: Είναι γρήγορο, είναι αντισυμβατικό, είναι άμεσο, είναι δημόσιο και προσωπικό ταυτόχρονα, είναι διαδραστικό. Το δικό μου blog είναι –όπως λέει και το όνομα του – ένα πολιτικό ημερολόγιο. Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να θέσει ό,τι ζήτημα θέλει και όπου μπορώ δίνω απάντηση. Σχολιάζω και σχολιάζομαι. Νοιώθω ότι συμμετέχω σε μία κοινότητα συνομιλητών. Δέχομαι την κριτική ακόμη και όταν αυτή είναι πολύ σκληρή και ισοπεδωτική, γιατί ξέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που θα προσέξουν και τις δικές μου απαντήσεις.
Πόσες ώρες του αφιερώνετε καθημερινά;
Αφιερώνω όσο χρόνο μου επιτρέπει το καθημερινό μου πρόγραμμα και οι υποχρεώσεις μου στη Βουλή. Η ενασχόληση με το πολιτικό μου ημερολόγιο μπορεί να είναι καθημερινή, μπορεί να είναι όμως και εβδομαδιαία.
Μπορεί ένα blog να αποτελέσει μέσο άσκησης άμεσων δημοκρατικών διαβουλεύσεων;
Υπάρχουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων, ιδίως νέων πολιτών, που αντιδρούν απέναντι στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, που δεν γοητεύονται από την διαμεσολάβηση του τύπου, αλλά είναι ανοικτοί στην απευθείας προσωπική επικοινωνία χωρίς τους τυπικούς κανόνες και τις συμβάσεις της πολιτικής επικοινωνίας. Αυτό ως ένα βαθμό μόνον γίνεται με τις ιστοσελίδες που λειτουργούν ως εξαιρετικά αρχεία. Από την άλλη μεριά το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο είναι ένα μέσο προσωπικής και όχι δημόσιας επικοινωνίας. Νομίζω πως με τους κατάλληλους συνομιλητές μπορεί ένα blog να αποτελέσει ένα ανεπίσημο forum δημοκρατικής διαβούλευσης.
Είναι αυτό το blog ένας μηχανισμός σφυγμομέτρησης;
Πιστεύω ότι αποκτώ μία πολύ καλύτερη αίσθηση των τάσεων της κοινωνίας των πολιτών. Εντοπίζω προβλήματα και επαναπροσδιορίζω πολιτικές προτεραιότητες. Το όφελος για μένα είναι πολύ μεγάλο. Ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για κάποιους από τους συνομιλητές μου.
Διαβάζοντας τα σχόλια των επισκεπτών δημιουργείται η εντύπωση πως ο κόσμος είναι οργισμένος με τους πολιτικούς, με την πολιτική που ασκούν, με τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε μαζί μου. Αν ναι όμως, κατά πόσο είσαστε έτοιμος να δεχθείτε τόσο άμεσα τις αντιδράσεις των πολιτών, θετικές ή αρνητικές; Μήπως δηλαδή εκτός από ένα βήμα άμεσου διαλόγου, ανοίξατε και τον ασκό του Αιόλου;
Ακούω και διαβάζω με όσο γίνεται μεγαλύτερη προσοχή όλες τις κριτικές και επικριτικές (ακόμη και ισοπεδωτικές) απόψεις. Δεν έχω κλείσει τα αυτιά μου σε τίποτα. Οι συνομιλίες στο blog είναι δημόσιες μεν, αλλά προσωπικές. Απαιτούν μία σχέση εμπιστοσύνης. Προσπαθώ να απαντώ με όσο γίνεται μεγαλύτερη σαφήνεια, παρά τους περιορισμούς που θέτει ένα μέσο κοινής και δημόσιας λήψης όπως το διαδίκτυο.
Ας δεχθούμε την άποψη ότι υπάρχει κρίση του πολιτικού συστήματος. Κρίση που όπως αναφέρει και ένας σχολιαστής στο blog σας- μοιάζει με την κρίση της ελληνικής κουζίνας και πιθανόν έχει και γαλλικές επιδράσεις. Είναι μια κρίση υλικών (πολιτικών εκπροσώπων) ή μια κρίση τρόπου παρασκευής (πολιτικών θεσμών);
Το βασικό θέμα είναι τα προβλήματα πολιτικής υποαντιπροσώπευσης της κοινωνίας. Η αμφισβήτηση του κομματικού συστήματος και άρα της αντιπροσωπευτικής ικανότητας των κομμάτων είναι μία συνεχής και παλιά συζήτηση. Όμως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση βλέπουμε τελικά το κομματικό σύστημα να αντέχει και να επιβεβαιώνεται συγκεντρώνοντας πάντα τεράστια ποσοστά. Αυτό δεν επιτρέπει να αναπτύσσεται κάποια αυταρέσκεια του κομματικού συστήματος, αλλά μας επιτρέπει να πούμε ότι το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος δεν βρίσκεται σε αυτό καθ΄ εαυτό το γεγονός ότι υπάρχουν δύο μεγάλα πολυσυλλεκτικά, πλειοψηφικά κόμματα εξουσίας. Βρίσκεται στο περιεχόμενο των ασκούμενων πολιτικών και στην ποιότητα του πολιτικού λόγου.
Σε πολλές από τις απαντήσεις που δίνετε, προτρέπεται τον κόσμο αντί να μεμψιμοιρεί να προτείνει, να καταθέσει ιδέες. Θεωρείτε ότι μπορείτε να τις διαχειριστείτε και να τις αξιοποιήσετε πολιτικά ή θα γίνουν «φει βολάν σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση;».
Είναι πολύ πιο εύκολο να αναφέρεις και να υπογραμμίζεις προβλήματα από το να προτείνεις λύσεις και μάλιστα στο όνομα ενός μεγάλου κόμματος που διεκδικεί την εξουσία. Δεν μου γράφουν τίποτα που δεν θα μπορούσα να το αξιοποιήσω. Κρατώ άλλωστε πάντα τις καινοτόμες και προωθημένες προτάσεις.
Δεν κλείνω τ’ αυτιά μου σε τίποτα
Μέχρι σήμερα τους πολιτικούς, είχαμε συνηθίσει να τους βλέπουμε στην τηλεόραση, σε συγκεντρώσεις, στη βουλή, σε συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Τον τελευταίο καιρό όμως, με τη διάδοση της χρήσης του διαδικτύου, η πολιτική και οι εκπρόσωποι της βρίσκουν ακόμη ένα βήμα- αμφίδρομο- αυτή τη φορά που τους φέρνει σε άμεση επικοινωνία με τους πολίτες. Πρόκειται για τα λεγόμενα δια δικτυακά- και εσχάτως πολιτικά -ημερολόγια ή blog, στα οποία οι συζητήσεις γίνονται ανοιχτών των θυρών, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Κι αν έχετε κουραστεί να ακούτε τους πολιτικούς να διεκδικούν «δημόσιες» συζητήσεις- οι οποίες συνήθως καταλήγουν στο να μιλούν εκείνοι και οι άλλοι να ακούν- τότε κάντε μια επίσκεψη στο www.evenizelos.blogspot.com και διεκδικήστε απαντήσεις στα ερωτήματα σας από τον πρώην υπουργό και νυν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Το σίγουρο είναι ότι θα σας ακούσει.
Συνέντευξη: Χαρίκλεια Βλαχάκη
Σκεπτόμενη τις ερωτήσεις για τη συνέντευξη και διαβάζοντας το blog σας, διαπίστωσα ότι τις πραγματικές ερωτήσεις τις είχαν θέσει πριν από οποιονδήποτε δημοσιογράφο οι επισκέπτες της σελίδας σας. Ερωτήσεις αυθάδεις, καυστικές, αιχμηρές άλλοτε χιουμοριστικές και άλλοτε αφοπλιστικές, οι οποίες- θεωρώ- ότι θα έφερναν σε αμηχανία, οιονδήποτε πολιτικό αν αναγκαζόταν να τις απαντήσει στο παράθυρο ενός δελτίου.
Πως αισθάνεστε λοιπόν, όταν ένας εν δυνάμει ψηφοφόρος και πολίτης αυτής της χώρας, στις αιτιάσεις σας για το σκάνδαλο των ομολόγων σας ρωτά: «εσείς φέρατε πίσω τα κλεμμένα του χρηματιστηρίου;» ή ακόμη «Τι γνώμη έχετε για την ομοφυλοφιλία;». Όταν σε πρώτο πρόσωπο θίγονται θέματα «θητείας ορισμένου χρόνου στην εκτελεστική εξουσία» και όταν η κρατούσα άποψη του κόσμου είναι ότι «η οικονομική, η πολιτική και η κοινωνική ζωή έχουν διαβρωθεί εδώ και χρόνια και κανένας δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα καινούργιο»;
Αντιλαμβάνομαι την ένταση και τη δυσαρέσκεια όλων των συνομιλητών μου στο blog. Μέσω του πολιτικού μου ημερολογίου προσπαθούν να πουν ό,τι σκέπτονται, ό,τι συζητούν στο φιλικό τους περιβάλλον, να εκφράσουν την αγωνία τους, να θέσουν τα ερωτήματα τους με διαφορετικό ύφος κάθε φορά. Όπως όμως έχω ξαναπεί η γενίκευση και η ισοπέδωση δεν οδηγούν πουθενά. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτός ο γενικόλογος και ισοπεδωτικός λόγος που απαξιώνει την πολιτική, τα κόμματα και τους πολιτικούς οδηγεί στην μιζέρια και αποσιωπά τις ευθύνες της ίδιας της κοινωνίας και του κάθε πολίτη ατομικά. Χωρίς πολιτικό λόγο δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική πράξη. Γι ΄ αυτό άλλωστε πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους για τις συγκεκριμένες απόψεις και τα έργα του καθενός που δρα στην πολιτική και στην κοινωνία
Γιατί δημιουργήσατε αυτό το blog;
Το ιστολόγιο διαθέτει πάμπολλα πλεονεκτήματα: Είναι γρήγορο, είναι αντισυμβατικό, είναι άμεσο, είναι δημόσιο και προσωπικό ταυτόχρονα, είναι διαδραστικό. Το δικό μου blog είναι –όπως λέει και το όνομα του – ένα πολιτικό ημερολόγιο. Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να θέσει ό,τι ζήτημα θέλει και όπου μπορώ δίνω απάντηση. Σχολιάζω και σχολιάζομαι. Νοιώθω ότι συμμετέχω σε μία κοινότητα συνομιλητών. Δέχομαι την κριτική ακόμη και όταν αυτή είναι πολύ σκληρή και ισοπεδωτική, γιατί ξέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που θα προσέξουν και τις δικές μου απαντήσεις.
Πόσες ώρες του αφιερώνετε καθημερινά;
Αφιερώνω όσο χρόνο μου επιτρέπει το καθημερινό μου πρόγραμμα και οι υποχρεώσεις μου στη Βουλή. Η ενασχόληση με το πολιτικό μου ημερολόγιο μπορεί να είναι καθημερινή, μπορεί να είναι όμως και εβδομαδιαία.
Μπορεί ένα blog να αποτελέσει μέσο άσκησης άμεσων δημοκρατικών διαβουλεύσεων;
Υπάρχουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων, ιδίως νέων πολιτών, που αντιδρούν απέναντι στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, που δεν γοητεύονται από την διαμεσολάβηση του τύπου, αλλά είναι ανοικτοί στην απευθείας προσωπική επικοινωνία χωρίς τους τυπικούς κανόνες και τις συμβάσεις της πολιτικής επικοινωνίας. Αυτό ως ένα βαθμό μόνον γίνεται με τις ιστοσελίδες που λειτουργούν ως εξαιρετικά αρχεία. Από την άλλη μεριά το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο είναι ένα μέσο προσωπικής και όχι δημόσιας επικοινωνίας. Νομίζω πως με τους κατάλληλους συνομιλητές μπορεί ένα blog να αποτελέσει ένα ανεπίσημο forum δημοκρατικής διαβούλευσης.
Είναι αυτό το blog ένας μηχανισμός σφυγμομέτρησης;
Πιστεύω ότι αποκτώ μία πολύ καλύτερη αίσθηση των τάσεων της κοινωνίας των πολιτών. Εντοπίζω προβλήματα και επαναπροσδιορίζω πολιτικές προτεραιότητες. Το όφελος για μένα είναι πολύ μεγάλο. Ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για κάποιους από τους συνομιλητές μου.
Διαβάζοντας τα σχόλια των επισκεπτών δημιουργείται η εντύπωση πως ο κόσμος είναι οργισμένος με τους πολιτικούς, με την πολιτική που ασκούν, με τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε μαζί μου. Αν ναι όμως, κατά πόσο είσαστε έτοιμος να δεχθείτε τόσο άμεσα τις αντιδράσεις των πολιτών, θετικές ή αρνητικές; Μήπως δηλαδή εκτός από ένα βήμα άμεσου διαλόγου, ανοίξατε και τον ασκό του Αιόλου;
Ακούω και διαβάζω με όσο γίνεται μεγαλύτερη προσοχή όλες τις κριτικές και επικριτικές (ακόμη και ισοπεδωτικές) απόψεις. Δεν έχω κλείσει τα αυτιά μου σε τίποτα. Οι συνομιλίες στο blog είναι δημόσιες μεν, αλλά προσωπικές. Απαιτούν μία σχέση εμπιστοσύνης. Προσπαθώ να απαντώ με όσο γίνεται μεγαλύτερη σαφήνεια, παρά τους περιορισμούς που θέτει ένα μέσο κοινής και δημόσιας λήψης όπως το διαδίκτυο.
Ας δεχθούμε την άποψη ότι υπάρχει κρίση του πολιτικού συστήματος. Κρίση που όπως αναφέρει και ένας σχολιαστής στο blog σας- μοιάζει με την κρίση της ελληνικής κουζίνας και πιθανόν έχει και γαλλικές επιδράσεις. Είναι μια κρίση υλικών (πολιτικών εκπροσώπων) ή μια κρίση τρόπου παρασκευής (πολιτικών θεσμών);
Το βασικό θέμα είναι τα προβλήματα πολιτικής υποαντιπροσώπευσης της κοινωνίας. Η αμφισβήτηση του κομματικού συστήματος και άρα της αντιπροσωπευτικής ικανότητας των κομμάτων είναι μία συνεχής και παλιά συζήτηση. Όμως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση βλέπουμε τελικά το κομματικό σύστημα να αντέχει και να επιβεβαιώνεται συγκεντρώνοντας πάντα τεράστια ποσοστά. Αυτό δεν επιτρέπει να αναπτύσσεται κάποια αυταρέσκεια του κομματικού συστήματος, αλλά μας επιτρέπει να πούμε ότι το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος δεν βρίσκεται σε αυτό καθ΄ εαυτό το γεγονός ότι υπάρχουν δύο μεγάλα πολυσυλλεκτικά, πλειοψηφικά κόμματα εξουσίας. Βρίσκεται στο περιεχόμενο των ασκούμενων πολιτικών και στην ποιότητα του πολιτικού λόγου.
Σε πολλές από τις απαντήσεις που δίνετε, προτρέπεται τον κόσμο αντί να μεμψιμοιρεί να προτείνει, να καταθέσει ιδέες. Θεωρείτε ότι μπορείτε να τις διαχειριστείτε και να τις αξιοποιήσετε πολιτικά ή θα γίνουν «φει βολάν σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση;».
Είναι πολύ πιο εύκολο να αναφέρεις και να υπογραμμίζεις προβλήματα από το να προτείνεις λύσεις και μάλιστα στο όνομα ενός μεγάλου κόμματος που διεκδικεί την εξουσία. Δεν μου γράφουν τίποτα που δεν θα μπορούσα να το αξιοποιήσω. Κρατώ άλλωστε πάντα τις καινοτόμες και προωθημένες προτάσεις.
No comments:
Post a Comment