ΕΝΑ 24ΩΡΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΠΛΗΞΕΩΝ
Αποστολή: Χρήστος Τσαντήλας
Η οδηγία της Γραμματείας Επικοινωνίας, ήταν σαφής: «Αν έχετε κάποιο πρόβλημα, μην υψώνετε τη φωνή σας. Όχι μόνο δεν θα καταφέρετε τίποτα, αλλά θα θεωρηθεί σαν αδυναμία». «Να πίνετε μόνο εμφιαλωμένο νερό, ακόμη και στο ξενοδοχείο. Αποφύγετε τα παγάκια»!
Τόπος προορισμού, Βιετνάμ.
Απευθείας πτήση από Ντάργουιν της Βόρειας Αυστραλίας, προσγείωση σε 9 ώρες στο αεροδρόμιο του Ανόϊ. Με όλες τις τιμές, αφού η VIP πτήση μετέφερε τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και την ελληνική δημοσιογραφική αποστολή. Η περιπέτεια της προσγείωσης, καμιά σχέση δεν έχει με τα συναισθήματα που διακατέχουν όσους για πρώτη φορά επισκέπτονται το Βιετνάμ.
Ούτε νάρκες είδαμε, ούτε βόμβες, ούτε κρεμασμένους ανάποδα Βιετκόγκ και Αμερικανούς, μόνο φτώχια καταραμένη και ζωή. Ζωντάνια παντού, στους δρόμους στα σοκάκια, στα πάρκα, στους κλειστούς χώρους. Εκατομμύρια μικρόσωμοι άνθρωποι να κινούνται με θόρυβο και μεγάλες ταχύτητες με μηχανάκια κυρίως σε όλα τα σημεία του ορίζοντα από τα άγρια χαράματα μέχρι τη δύση του ηλίου σε αναζήτηση δουλειάς και τρόπων να εξοικονομήσουν χρήματα. Εξυπνος λαός, ανοργάνωτος πολύ, μέσα σε ένα πολύ καλά οργανωμένο …χάος!
Στο Ανόϊ δεν υπάρχει λόγος να μιλάτε για κυκλοφοριακό. Όπως και σ΄ολόκληρο το Βιετνάμ. Κανόνες οδικοί δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως φανάρια. Στους 100 μηχανοκίνητους πολίτες, οι 99 θα περάσουν με κόκκινο, δεν είναι υπερβολή. Κάναμε ώρα να καταλάβουμε ότι εδώ υπερισχύει πάντα ο δυνατός. Αν έχει να κάνεις με μηχανάκια, χιλιάδες μηχανάκια, όχι αστεία, τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Τα παπάκια, ρέουν δίπλα σου σαν μηχανοκίνητο ποτάμι. Απλά περπατάς κάθετα το δρόμο, χωρίς να δίνεις σημασία. Αυτά κατά κύματα, περνούν δίπλα σου, χωρίς να σε αγγίζουν. Αν όμως πλησιάζει φορτηγό, τότε τα πράγματα αλλάζουν τραγικά. Τρέξτε γιατί σίγουρα θα σας πάρει από κάτω.
Καμιά άλλη πρωτεύουσα δεν μας έκανε να νοιώθουμε τόσο οικεία και άνετα. Όχι μόνο στο κέντρο, παντού, σου φαίνεται πως ολόκληρος ο πληθυσμός αυτής της χώρας των 80 εκ. ψυχών, ζει μέσα στο Ανόϊ, ένα παζάρι κυριολεκτικά, όπου κυριαρχούν η ζωντάνια, η συναλλαγή, η βρωμιά και η προχειρότητα.
Εκατοντάδες μαγαζιά με άπειρα, καλής και συνήθως κακής ποιότητας, είδη και το παζάρι σύννεφο. Αν δεν ξέρεις, ή αν έγκαιρα δεν καταλάβεις τι γίνεται με όλους αυτούς τους κίτρινους μικρόσωμους ανθρώπους, σε χρόνο ρεκόρ μένεις χωρίς δολάρια. Γιατί μόνο τέτοια δέχονται. Και μάλιστα όχι κολλαριστά, ούτε πολύ τσαλακωμένα. Νομίζουν ότι είναι πλαστά. Αδειάζουν οι τσέπες λες και οδηγείσαι από μια υποχρέωση να το κάνεις, ή καλύτερα από ένα φόβο. Τα ψώνια των ξένων στους πλημμυρισμένους από μηχανές και ανθρώπους δρόμους, μοιάζουν με ιεροτελεστία. Όπως και η ευγένεια των βιετναμέζων που σε σκλαβώνουν με τις υποκλίσεις τους.
Είναι μεσημέρι αλλά το ίδιο είναι όλες τις ώρες κοντά στον Ισημερινό.
Η υγρασία και η αφόρητη ζέστη είναι ο συνδυασμός της ανατριχίλας, που κάνει τη χώρα μας παράδεισο. Πρωί, βράδυ η ίδια υγρή «κόλλα» πάνω στο δέρμα. Η ίδια δυσάρεστη οσμή στο κέντρο στα πάρκα και τις γειτονιές. Τα πιάτα με τα τηγανητά αλευρωμένα ίσως ερπετά και έντομα περίεργο αλλά δεν σε αηδιάζουν. Βλέπεις στο πιάτο κάτι σαν τζιτζίκια, κάτι σαν κατσαρίδα, που φέρνουν πιο πολύ στη …γαρίδα. Δεν τρως βεβαίως τίποτε, αλλά κάνεις σκέψεις, αν μπορείς να δοκιμάσεις. Λες, κλείνω τα μάτια, τη μύτη και το καταπίνω. Όπως στο «SURVIVER»... Αλλά όμως όχι. Είσαι δυτικός εσύ, πολιτισμένος. Σε λίγο θα πλαγιάσεις στο παχύ στρώμα στο δωμάτιο 1907 του πολυτελέστατου ξενοδοχείου «Sofitel» αφού απολαύσεις το …τζακούζι. Θα πετάξεις την κόλλα της υγρασίας από πάνω σου και θα περιμένεις την αναχώρηση της αποστολής για το αεροδρόμιο. Προηγουμένως θα μελετήσεις κάποια πράγματα του Βιετνάμ…
Για την παλιά πόλη και τις παγόδες, τον δρόμο των υφασμάτων, το Ναό της Λογοτεχνίας, το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιγχ, του ηγέτη που κείτεται ταριχευμένος και που είχε ενώσει το Βόρειο με το Νότιο Βιετνάμ, το μνημείο των θυμάτων, και τους 250.000 Αμερικανούς στρατιώτες που δεινοπάθησαν σ΄αυτή τη βασανισμένη χώρα, την λίμνη Hoan Kien και τους ανθρώπους να απολαμβάνουν την ανάγκη τους στα πάρκα και στους δρόμους…
Μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις και περιπέτειες το Βιετνάμ, σημεία με ανώνυμους τάφους, που τώρα επενδύουν στον τουρισμό, όσοι περισσότεροι στρατιώτες σκοτώθηκαν σ΄αυτή τη μάχη, τόσο το καλύτερο για τον τουρισμό, μανάδες και παιδιά με παλιά σίδερα από όπλα του πολέμου να πωλούνται σε καλή τιμή και να αναπαράγονται μέσα από τη σκουριά τους, μνήμες προς πώληση και θύμισες με πόνο. Η βιομηχανία του χρήματος, ίσως ο τουρισμός. Στο Βιετνάμ, έναν από τους φτωχότερους προορισμούς, μπορεί κανείς να ταξιδέψει για μεγάλο χρονικό διάστημα και να μην σπαταλήσει σχεδόν τίποτα. Φτάνει μόνο να μην είναι από εκείνους που αρέσκονται στην πολυτέλεια.
Διαβάζοντας την τελευταία οδηγία της Γραμματείας Επικοινωνίας, λίγο αργά, «στο προσωπικό σας φαρμακείο για κάθε ενδεχόμενο να έχετε ercefuryl και Imodium αντιδιαρροϊκά, αποχαιρετούμε το Βιετνάμ. Τώρα τίποτε δεν μπορεί να μας πιάσει. Μέσα σε λίγες ώρες, οι εντυπώσεις που σου μένουν στο μυαλό, δεν είναι πολλές, ούτε διαφωτιστικές. Όμως είναι πάρα πολύ δυνατές. Και μένουν χαραγμένες στη μνήμη για πάντα. Είναι μια από εκείνες τις χώρες που δεν ξεχνάς. Καμιά σχέση με Δύση, αλλά και λίγη με Ανατολή…
Το Βιετνάμ έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες εγκληματικότητας. Όμως στα πλαίσια πάντα της λογικής, εμείς που βρεθήκαμε εκεί για ένα 24ωρο, δεν νοιώσαμε ασφαλείς. Και παρά το γεγονός ότι ούτε που σκεφθήκαμε να αγοράσουμε…ναρκωτικά, ούτε κινδυνέψαμε να πατήσουμε μία από τις 150.000 τόνους ναρκών που βρίσκονται διασκορπισμένες σ΄ολόκληρη τη χώρα, σε μονοπάτια και κατοικημένες περιοχές.Μπήκαμε στο αεροπλάνο και έτσι απλά είπαμε «GOOD MORNIΝG VIETNAM»!
Τόπος προορισμού, Βιετνάμ.
Απευθείας πτήση από Ντάργουιν της Βόρειας Αυστραλίας, προσγείωση σε 9 ώρες στο αεροδρόμιο του Ανόϊ. Με όλες τις τιμές, αφού η VIP πτήση μετέφερε τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και την ελληνική δημοσιογραφική αποστολή. Η περιπέτεια της προσγείωσης, καμιά σχέση δεν έχει με τα συναισθήματα που διακατέχουν όσους για πρώτη φορά επισκέπτονται το Βιετνάμ.
Ούτε νάρκες είδαμε, ούτε βόμβες, ούτε κρεμασμένους ανάποδα Βιετκόγκ και Αμερικανούς, μόνο φτώχια καταραμένη και ζωή. Ζωντάνια παντού, στους δρόμους στα σοκάκια, στα πάρκα, στους κλειστούς χώρους. Εκατομμύρια μικρόσωμοι άνθρωποι να κινούνται με θόρυβο και μεγάλες ταχύτητες με μηχανάκια κυρίως σε όλα τα σημεία του ορίζοντα από τα άγρια χαράματα μέχρι τη δύση του ηλίου σε αναζήτηση δουλειάς και τρόπων να εξοικονομήσουν χρήματα. Εξυπνος λαός, ανοργάνωτος πολύ, μέσα σε ένα πολύ καλά οργανωμένο …χάος!
Στο Ανόϊ δεν υπάρχει λόγος να μιλάτε για κυκλοφοριακό. Όπως και σ΄ολόκληρο το Βιετνάμ. Κανόνες οδικοί δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως φανάρια. Στους 100 μηχανοκίνητους πολίτες, οι 99 θα περάσουν με κόκκινο, δεν είναι υπερβολή. Κάναμε ώρα να καταλάβουμε ότι εδώ υπερισχύει πάντα ο δυνατός. Αν έχει να κάνεις με μηχανάκια, χιλιάδες μηχανάκια, όχι αστεία, τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Τα παπάκια, ρέουν δίπλα σου σαν μηχανοκίνητο ποτάμι. Απλά περπατάς κάθετα το δρόμο, χωρίς να δίνεις σημασία. Αυτά κατά κύματα, περνούν δίπλα σου, χωρίς να σε αγγίζουν. Αν όμως πλησιάζει φορτηγό, τότε τα πράγματα αλλάζουν τραγικά. Τρέξτε γιατί σίγουρα θα σας πάρει από κάτω.
Καμιά άλλη πρωτεύουσα δεν μας έκανε να νοιώθουμε τόσο οικεία και άνετα. Όχι μόνο στο κέντρο, παντού, σου φαίνεται πως ολόκληρος ο πληθυσμός αυτής της χώρας των 80 εκ. ψυχών, ζει μέσα στο Ανόϊ, ένα παζάρι κυριολεκτικά, όπου κυριαρχούν η ζωντάνια, η συναλλαγή, η βρωμιά και η προχειρότητα.
Εκατοντάδες μαγαζιά με άπειρα, καλής και συνήθως κακής ποιότητας, είδη και το παζάρι σύννεφο. Αν δεν ξέρεις, ή αν έγκαιρα δεν καταλάβεις τι γίνεται με όλους αυτούς τους κίτρινους μικρόσωμους ανθρώπους, σε χρόνο ρεκόρ μένεις χωρίς δολάρια. Γιατί μόνο τέτοια δέχονται. Και μάλιστα όχι κολλαριστά, ούτε πολύ τσαλακωμένα. Νομίζουν ότι είναι πλαστά. Αδειάζουν οι τσέπες λες και οδηγείσαι από μια υποχρέωση να το κάνεις, ή καλύτερα από ένα φόβο. Τα ψώνια των ξένων στους πλημμυρισμένους από μηχανές και ανθρώπους δρόμους, μοιάζουν με ιεροτελεστία. Όπως και η ευγένεια των βιετναμέζων που σε σκλαβώνουν με τις υποκλίσεις τους.
Είναι μεσημέρι αλλά το ίδιο είναι όλες τις ώρες κοντά στον Ισημερινό.
Η υγρασία και η αφόρητη ζέστη είναι ο συνδυασμός της ανατριχίλας, που κάνει τη χώρα μας παράδεισο. Πρωί, βράδυ η ίδια υγρή «κόλλα» πάνω στο δέρμα. Η ίδια δυσάρεστη οσμή στο κέντρο στα πάρκα και τις γειτονιές. Τα πιάτα με τα τηγανητά αλευρωμένα ίσως ερπετά και έντομα περίεργο αλλά δεν σε αηδιάζουν. Βλέπεις στο πιάτο κάτι σαν τζιτζίκια, κάτι σαν κατσαρίδα, που φέρνουν πιο πολύ στη …γαρίδα. Δεν τρως βεβαίως τίποτε, αλλά κάνεις σκέψεις, αν μπορείς να δοκιμάσεις. Λες, κλείνω τα μάτια, τη μύτη και το καταπίνω. Όπως στο «SURVIVER»... Αλλά όμως όχι. Είσαι δυτικός εσύ, πολιτισμένος. Σε λίγο θα πλαγιάσεις στο παχύ στρώμα στο δωμάτιο 1907 του πολυτελέστατου ξενοδοχείου «Sofitel» αφού απολαύσεις το …τζακούζι. Θα πετάξεις την κόλλα της υγρασίας από πάνω σου και θα περιμένεις την αναχώρηση της αποστολής για το αεροδρόμιο. Προηγουμένως θα μελετήσεις κάποια πράγματα του Βιετνάμ…
Για την παλιά πόλη και τις παγόδες, τον δρόμο των υφασμάτων, το Ναό της Λογοτεχνίας, το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιγχ, του ηγέτη που κείτεται ταριχευμένος και που είχε ενώσει το Βόρειο με το Νότιο Βιετνάμ, το μνημείο των θυμάτων, και τους 250.000 Αμερικανούς στρατιώτες που δεινοπάθησαν σ΄αυτή τη βασανισμένη χώρα, την λίμνη Hoan Kien και τους ανθρώπους να απολαμβάνουν την ανάγκη τους στα πάρκα και στους δρόμους…
Μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις και περιπέτειες το Βιετνάμ, σημεία με ανώνυμους τάφους, που τώρα επενδύουν στον τουρισμό, όσοι περισσότεροι στρατιώτες σκοτώθηκαν σ΄αυτή τη μάχη, τόσο το καλύτερο για τον τουρισμό, μανάδες και παιδιά με παλιά σίδερα από όπλα του πολέμου να πωλούνται σε καλή τιμή και να αναπαράγονται μέσα από τη σκουριά τους, μνήμες προς πώληση και θύμισες με πόνο. Η βιομηχανία του χρήματος, ίσως ο τουρισμός. Στο Βιετνάμ, έναν από τους φτωχότερους προορισμούς, μπορεί κανείς να ταξιδέψει για μεγάλο χρονικό διάστημα και να μην σπαταλήσει σχεδόν τίποτα. Φτάνει μόνο να μην είναι από εκείνους που αρέσκονται στην πολυτέλεια.
Διαβάζοντας την τελευταία οδηγία της Γραμματείας Επικοινωνίας, λίγο αργά, «στο προσωπικό σας φαρμακείο για κάθε ενδεχόμενο να έχετε ercefuryl και Imodium αντιδιαρροϊκά, αποχαιρετούμε το Βιετνάμ. Τώρα τίποτε δεν μπορεί να μας πιάσει. Μέσα σε λίγες ώρες, οι εντυπώσεις που σου μένουν στο μυαλό, δεν είναι πολλές, ούτε διαφωτιστικές. Όμως είναι πάρα πολύ δυνατές. Και μένουν χαραγμένες στη μνήμη για πάντα. Είναι μια από εκείνες τις χώρες που δεν ξεχνάς. Καμιά σχέση με Δύση, αλλά και λίγη με Ανατολή…
Το Βιετνάμ έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες εγκληματικότητας. Όμως στα πλαίσια πάντα της λογικής, εμείς που βρεθήκαμε εκεί για ένα 24ωρο, δεν νοιώσαμε ασφαλείς. Και παρά το γεγονός ότι ούτε που σκεφθήκαμε να αγοράσουμε…ναρκωτικά, ούτε κινδυνέψαμε να πατήσουμε μία από τις 150.000 τόνους ναρκών που βρίσκονται διασκορπισμένες σ΄ολόκληρη τη χώρα, σε μονοπάτια και κατοικημένες περιοχές.Μπήκαμε στο αεροπλάνο και έτσι απλά είπαμε «GOOD MORNIΝG VIETNAM»!
No comments:
Post a Comment