Επιστροφή στην αθωότητα (τ. 70)

ΝΤΙΣΝΕΫΛΑΝΤ: ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Από την Παναγιώτα Φούντα

Αν ο παράδεισος δεν είναι παραμυθάκι για μικρά παιδιά και αθεράπευτους ονειροπόλους και υπάρχει κάπου στη γη, τότε δεν είναι ούτε στις Μαλδίβες, ούτε στα νησιά Φίτζι, ούτε σε κανένα εξωτικό υπερπολυτελές θέρετρο. Ο παράδεισος είναι γεμάτος χρώματα, περίεργα πλάσματα, λούτρινα ζωάκια, πριγκίπισσες και μάγισσες έχει τη μυρωδιά του χοτ-ντογκ και των ζαχαρωτών και βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη γαλλική πρωτεύουσα. Το κλειδί του παραδείσου ξεκλειδώνει την πόρτα της Ντίσνεϋλαντ και ο θείος Γουόλτ – ως καλός οικοδεσπότης – μας ξεναγεί στην πιο μαγική πολιτεία του κόσμου.

Καλώς ήλθατε στη Ντίσνεϋλαντ. Καλώς ήλθατε σε έναν κόσμο που δεν έχει σημασία αν είσαι 5, 15 ή 55 ετών. Εδώ όλοι παίζουν, τρέχουν, χαίρονται σαν παιδιά. Εδώ όλοι νιώθουν παιδιά. Το βλέπεις στα μάτια τους που λάμπουν περιμένοντας στην ουρά για να αποκτήσουν το χαρτάκι-εισιτήριο για μια διασκεδαστική περιπέτεια. Με το που περνά κανείς την κεντρική πύλη της Ντίσνεϋλαντ είναι σα να περνά σε μια άλλη διάσταση. Ο χρόνος δεν έχει σημασία και η ζέστη, η αναμονή και η πολυκοσμία που σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσαν μας εκνευρίσουν απεριόριστα, εδώ μέχρι και θετικά μπορεί να τις δούμε.
Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς είναι μια λίμνη, πίσω από την οποία βρίσκεται ένας θάμνος με το κεφάλι του βασιλιά της Ντίσνεϋλαντ που δεν είναι άλλος από τον Μίκι Μάους.
Μετά την απαραίτητη στάση για φωτογραφία, σειρά έχει η είσοδος στον «κυρίως» χώρο. Στα μάτια του επισκέπτη απλώνονται ένας τεράστιος δρόμος και μια σειρά από μεγάλα κτίρια, παραμυθένια, βγαλμένα από ταινίες, από άλλες εποχές, που όμοια τους στον αληθινό κόσμο δεν υπάρχουν. Είναι η κεντρική οδός με τα καταστήματα που οδηγεί στην κεντρική πλατεία κι από κει στις πέντε διαφορετικές πολιτείες από τις οποίες αποτελείται η Ντίσνεϋλαντ.
Τα μαγαζιά στη Main Street χωρίζονται σε εμπορικά και σε εστιατόρια-ταχυφαγεία. Στα μεν πρώτα μπορεί κανείς βρει από στέκες με τα αυτάκια της Μίνι Μάους μέχρι στολές της Σταχτοπούτας, μπλουζάκια και σερβίτσια με τους ήρωες του Ντίσνεϋ και είδη αλληλογραφίας από ταινίες κινουμένων σχεδίων. Τα δε δεύτερα παρέχουν παραδοσιακές αμερικάνικες σπεσιαλιτέ «στο χέρι» και κατά κύριο λόγο χοτ-ντογκ και τηγανιτές πατάτες.
Εκεί, στο τέλος της Main Street, στη μέση της κεντρική πλατείας, βρίσκεται το παραμυθένιο κουκλόσπιτο που κάθε κορίτσι θα ‘θελε να ‘χει για σπίτι του. Το κάστρο της «Ωραίας Κοιμωμένης», βαμμένο ροζ, με τους δεκάδες πυργίσκους και δαιδαλώδεις σκάλες και μικρά δωμάτια είναι πραγματικά ονειρεμένο και μόνο όταν μπει κανείς μέσα καταλαβαίνει ότι είναι όντως αληθινό. Εκεί στο κέντρο της Ντίσνεϋλαντ θα δείτε να περιδιαβαίνουν και όλες οι κλασικές φιγούρες του Ντίσνεϋ, όπως ο Μίκυ, η Μίνι, ο Ντόναλτ, ο Πλούτο κ.α.
Το κάστρο της «Ωραίας Κοιμωμένης» είναι η αφετηρία και ο τερματισμός του μαγικού ταξιδιού στη Ντίσνεϋλαντ, αφού από εκεί ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν οι άλλες τέσσερις πολιτείες. Η Frontierland, η Adventureland, η Discoveryland και η Fantasyland.
Η Frontierland ενδείκνυται για τους λάτρεις της Άγριας Δύσης κι εκείνους που προτιμούν τις δυνατές συγκινήσεις. Ένα μεγάλο και γρήγορο τρένο που διασχίζει το Big Thunder Mountain κόβει την ανάσα με τους επικίνδυνους ελιγμούς του. Αν το αντέξετε περάστε και από το Phantom Manor, το στοιχειωμένο σπίτι ή αν προτιμάτε κάτι πιο χαλαρωτικό κάντε μια βόλτα με το παραδοσιακό ποταμόπλοιο, από αυτά που κάποτε όργωναν τον Μισσισιπή.
Επόμενη στάση – αν και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά – η Adventureland. Εκεί βρίσκεται το πάρκο του θρυλικού Ιντιάνα Τζόουνς για να βάλει τον επισκέπτη έστω και για λίγο στο κλίμα της γνωστής σειράς ταινιών. Κάνοντας μια βόλτα στην Adventureland θα πέσετε πάνω στον Τζακ Σπάροου από τους Πειρατές της Καραϊβικής, που δεν είναι ο μόνος πειρατής της περιοχής. Κάπου εκεί βρίσκεται και ο Κάπτεν Χουκ, αφέντης στην Παραλία των Πειρατών.
Η μεγαλύτερη πολιτεία, είναι Fantasyland που απευθύνεται αποκλειστικά σε μικρά – και μεγάλα – παιδιά. Όλα τα κλασικά παραμύθια που έχουν γίνει ταινία από τη Ντίσνεϋ ξετυλίγονται σε ένα πάρκο φτιαγμένο με πολλή φαντασία. Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων, ο Πινόκιο, ο Ντάμπο το Ελεφαντάκι και ο Πίτερ Παν είναι εκεί για να μας κάνουν να διασκέδασουμε και να γελάσουμε με την ψυχή μας. Ιπτάμενα φλιτζάνια τσαγιού, λαβύρινθοι, βάρκες και τρενάκια για να κάνουμε μια βόλτα στην παραμυθένια αυτή πόλη.
Για το τέλος η Discoveryland. Για όσους θέλουν να ανακαλύψουν κόσμους – στην κυριολεξία – έξω από τα συνηθισμένα. Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας του Ντίσνεϋ γίνονται πραγματικότητα μπροστά στα μάτια σας. Ο Μπαζ Λάιτγιαρ από το Toy Story ταξιδεύει τους μικρούς επισκέπτες στο διάστημα, ενώ οι μεγαλύτεροι κάνουν μια ταχύτατη εξερεύνηση στον γαλαξία στο Space Mountain. Αν φοβάστε τα ύψη και τις υψηλές ταχύτητες μην το δοκιμάσετε, αν και η εμπειρία αξίζει πραγματικά.
Αν μείνετε εκεί περισσότερες από μία μέρες αξίζει να επισκεφθείτε και τα Walt Disney Studios. Εκεί πραγματοποιούνται συνεχείς παραστάσεις, αλλά και προβολές μικρών κομματιών από ταινίες που σύντομα θα βγουν στους κινηματογράφους. Μπορείτε να δείτε πως γυρίζονται οι ταινίες και τα ειδικά εφέ και τα παιδιά μπορούν δημιουργήσουν τα δικά τους κινούμενα σχέδια. Ένα ταξίδι, μια εμπειρία που πρέπει να ζήσετε άσχετα με την ηλικία σας.

Info
Για να πάτε στη Ντίσνεϋλαντ μπορείτε να πάρετε τον προαστιακό (RER) από το Gare de Lyon με κατεύθυνση προς Marne-la-Vallee – Disneyland και να κατεβείτε στην τελευταία στάση. Το εισιτήριο του τρένου κοστίζει περίπου 7,5 ευρώ μετ’ επιστροφής για τους ενήλικες, ενώ υπάρχει και εισιτήριο για νέους μέχρι 26 ετών που κοστίζει 6 ευρώ. Το εισιτήριο εισόδου στη Ντίσνεϋλαντ για μία ημέρα και μόνο για το ένα πάρκο κοστίζει 46 ευρώ για τους ενήλικες και 38 ευρώ για τα παιδιά από 3 έως 11 ετών. Για τα παιδιά κάτω των τριών ετών η είσοδος είναι ελεύθερη. Η είσοδος και για τα δύο πάρκα είναι μόλις 10 ευρώ επιπλέον, αλλά αν έχετε μόνο μία μέρα στη διάθεση σας δεν θα προλάβετε να τα δείτε και τα δύο.

Good Morning Vietnam! (τ. 72)

ΕΝΑ 24ΩΡΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΠΛΗΞΕΩΝ

Αποστολή: Χρήστος Τσαντήλας

Η οδηγία της Γραμματείας Επικοινωνίας, ήταν σαφής: «Αν έχετε κάποιο πρόβλημα, μην υψώνετε τη φωνή σας. Όχι μόνο δεν θα καταφέρετε τίποτα, αλλά θα θεωρηθεί σαν αδυναμία». «Να πίνετε μόνο εμφιαλωμένο νερό, ακόμη και στο ξενοδοχείο. Αποφύγετε τα παγάκια»!
Τόπος προορισμού, Βιετνάμ.
Απευθείας πτήση από Ντάργουιν της Βόρειας Αυστραλίας, προσγείωση σε 9 ώρες στο αεροδρόμιο του Ανόϊ. Με όλες τις τιμές, αφού η VIP πτήση μετέφερε τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και την ελληνική δημοσιογραφική αποστολή. Η περιπέτεια της προσγείωσης, καμιά σχέση δεν έχει με τα συναισθήματα που διακατέχουν όσους για πρώτη φορά επισκέπτονται το Βιετνάμ.
Ούτε νάρκες είδαμε, ούτε βόμβες, ούτε κρεμασμένους ανάποδα Βιετκόγκ και Αμερικανούς, μόνο φτώχια καταραμένη και ζωή. Ζωντάνια παντού, στους δρόμους στα σοκάκια, στα πάρκα, στους κλειστούς χώρους. Εκατομμύρια μικρόσωμοι άνθρωποι να κινούνται με θόρυβο και μεγάλες ταχύτητες με μηχανάκια κυρίως σε όλα τα σημεία του ορίζοντα από τα άγρια χαράματα μέχρι τη δύση του ηλίου σε αναζήτηση δουλειάς και τρόπων να εξοικονομήσουν χρήματα. Εξυπνος λαός, ανοργάνωτος πολύ, μέσα σε ένα πολύ καλά οργανωμένο …χάος!
Στο Ανόϊ δεν υπάρχει λόγος να μιλάτε για κυκλοφοριακό. Όπως και σ΄ολόκληρο το Βιετνάμ. Κανόνες οδικοί δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως φανάρια. Στους 100 μηχανοκίνητους πολίτες, οι 99 θα περάσουν με κόκκινο, δεν είναι υπερβολή. Κάναμε ώρα να καταλάβουμε ότι εδώ υπερισχύει πάντα ο δυνατός. Αν έχει να κάνεις με μηχανάκια, χιλιάδες μηχανάκια, όχι αστεία, τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Τα παπάκια, ρέουν δίπλα σου σαν μηχανοκίνητο ποτάμι. Απλά περπατάς κάθετα το δρόμο, χωρίς να δίνεις σημασία. Αυτά κατά κύματα, περνούν δίπλα σου, χωρίς να σε αγγίζουν. Αν όμως πλησιάζει φορτηγό, τότε τα πράγματα αλλάζουν τραγικά. Τρέξτε γιατί σίγουρα θα σας πάρει από κάτω.
Καμιά άλλη πρωτεύουσα δεν μας έκανε να νοιώθουμε τόσο οικεία και άνετα. Όχι μόνο στο κέντρο, παντού, σου φαίνεται πως ολόκληρος ο πληθυσμός αυτής της χώρας των 80 εκ. ψυχών, ζει μέσα στο Ανόϊ, ένα παζάρι κυριολεκτικά, όπου κυριαρχούν η ζωντάνια, η συναλλαγή, η βρωμιά και η προχειρότητα.
Εκατοντάδες μαγαζιά με άπειρα, καλής και συνήθως κακής ποιότητας, είδη και το παζάρι σύννεφο. Αν δεν ξέρεις, ή αν έγκαιρα δεν καταλάβεις τι γίνεται με όλους αυτούς τους κίτρινους μικρόσωμους ανθρώπους, σε χρόνο ρεκόρ μένεις χωρίς δολάρια. Γιατί μόνο τέτοια δέχονται. Και μάλιστα όχι κολλαριστά, ούτε πολύ τσαλακωμένα. Νομίζουν ότι είναι πλαστά. Αδειάζουν οι τσέπες λες και οδηγείσαι από μια υποχρέωση να το κάνεις, ή καλύτερα από ένα φόβο. Τα ψώνια των ξένων στους πλημμυρισμένους από μηχανές και ανθρώπους δρόμους, μοιάζουν με ιεροτελεστία. Όπως και η ευγένεια των βιετναμέζων που σε σκλαβώνουν με τις υποκλίσεις τους.
Είναι μεσημέρι αλλά το ίδιο είναι όλες τις ώρες κοντά στον Ισημερινό.
Η υγρασία και η αφόρητη ζέστη είναι ο συνδυασμός της ανατριχίλας, που κάνει τη χώρα μας παράδεισο. Πρωί, βράδυ η ίδια υγρή «κόλλα» πάνω στο δέρμα. Η ίδια δυσάρεστη οσμή στο κέντρο στα πάρκα και τις γειτονιές. Τα πιάτα με τα τηγανητά αλευρωμένα ίσως ερπετά και έντομα περίεργο αλλά δεν σε αηδιάζουν. Βλέπεις στο πιάτο κάτι σαν τζιτζίκια, κάτι σαν κατσαρίδα, που φέρνουν πιο πολύ στη …γαρίδα. Δεν τρως βεβαίως τίποτε, αλλά κάνεις σκέψεις, αν μπορείς να δοκιμάσεις. Λες, κλείνω τα μάτια, τη μύτη και το καταπίνω. Όπως στο «SURVIVER»... Αλλά όμως όχι. Είσαι δυτικός εσύ, πολιτισμένος. Σε λίγο θα πλαγιάσεις στο παχύ στρώμα στο δωμάτιο 1907 του πολυτελέστατου ξενοδοχείου «Sofitel» αφού απολαύσεις το …τζακούζι. Θα πετάξεις την κόλλα της υγρασίας από πάνω σου και θα περιμένεις την αναχώρηση της αποστολής για το αεροδρόμιο. Προηγουμένως θα μελετήσεις κάποια πράγματα του Βιετνάμ…
Για την παλιά πόλη και τις παγόδες, τον δρόμο των υφασμάτων, το Ναό της Λογοτεχνίας, το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιγχ, του ηγέτη που κείτεται ταριχευμένος και που είχε ενώσει το Βόρειο με το Νότιο Βιετνάμ, το μνημείο των θυμάτων, και τους 250.000 Αμερικανούς στρατιώτες που δεινοπάθησαν σ΄αυτή τη βασανισμένη χώρα, την λίμνη Hoan Kien και τους ανθρώπους να απολαμβάνουν την ανάγκη τους στα πάρκα και στους δρόμους…
Μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις και περιπέτειες το Βιετνάμ, σημεία με ανώνυμους τάφους, που τώρα επενδύουν στον τουρισμό, όσοι περισσότεροι στρατιώτες σκοτώθηκαν σ΄αυτή τη μάχη, τόσο το καλύτερο για τον τουρισμό, μανάδες και παιδιά με παλιά σίδερα από όπλα του πολέμου να πωλούνται σε καλή τιμή και να αναπαράγονται μέσα από τη σκουριά τους, μνήμες προς πώληση και θύμισες με πόνο. Η βιομηχανία του χρήματος, ίσως ο τουρισμός. Στο Βιετνάμ, έναν από τους φτωχότερους προορισμούς, μπορεί κανείς να ταξιδέψει για μεγάλο χρονικό διάστημα και να μην σπαταλήσει σχεδόν τίποτα. Φτάνει μόνο να μην είναι από εκείνους που αρέσκονται στην πολυτέλεια.
Διαβάζοντας την τελευταία οδηγία της Γραμματείας Επικοινωνίας, λίγο αργά, «στο προσωπικό σας φαρμακείο για κάθε ενδεχόμενο να έχετε ercefuryl και Imodium αντιδιαρροϊκά, αποχαιρετούμε το Βιετνάμ. Τώρα τίποτε δεν μπορεί να μας πιάσει. Μέσα σε λίγες ώρες, οι εντυπώσεις που σου μένουν στο μυαλό, δεν είναι πολλές, ούτε διαφωτιστικές. Όμως είναι πάρα πολύ δυνατές. Και μένουν χαραγμένες στη μνήμη για πάντα. Είναι μια από εκείνες τις χώρες που δεν ξεχνάς. Καμιά σχέση με Δύση, αλλά και λίγη με Ανατολή…
Το Βιετνάμ έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες εγκληματικότητας. Όμως στα πλαίσια πάντα της λογικής, εμείς που βρεθήκαμε εκεί για ένα 24ωρο, δεν νοιώσαμε ασφαλείς. Και παρά το γεγονός ότι ούτε που σκεφθήκαμε να αγοράσουμε…ναρκωτικά, ούτε κινδυνέψαμε να πατήσουμε μία από τις 150.000 τόνους ναρκών που βρίσκονται διασκορπισμένες σ΄ολόκληρη τη χώρα, σε μονοπάτια και κατοικημένες περιοχές.Μπήκαμε στο αεροπλάνο και έτσι απλά είπαμε «GOOD MORNIΝG VIETNAM»!

Ο χάρτης των γεύσεων (τ. 73)

ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙΝΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ

Παρουσίαση: Χαρίκλεια Βλαχάκη

Σε αντίθεση με τη γειτονική Ιταλία, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν φροντίσει να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τους καρπούς της γης και της κουλτούρας τους, στην Ελλάδα, ο γαστρονομικός τουρισμός ελάχιστα έχει απασχολήσει τους υπευθύνους για την τουριστική ανάπτυξη. Η ανάγκη όμως για παροχή υψηλών τουριστικών υπηρεσιών έδωσε την ώθηση για τον επαναπροσδιορισμό των προσφερόμενων τουριστικών προϊόντων. Έτσι από το greek giros και την προτηγανισμένη πατάτα, δειλά- δειλά, τα τοπικά προϊόντα και οι παραδοσιακές συνταγές παίρνουν ξανά τη θέση που τους αξίζει στο ελληνικό τραπέζι και προσφέρονται σε ντόπιους και ξένους επισκέπτες όχι απλά ως εδέσματα αλλά ως κουλτούρα συνταιριασμένη την κουζίνα, τα ήθη και τις λαογραφικές παραδόσεις της χώρας μας. Τόσο στην ενδοχώρα και πολύ περισσότερο στα ελληνικά νησιά, η σύσταση συνεταιρισμών και η δραστηριοποίηση «υποψιασμένων» επιχειρηματιών στο χώρο της εστίασης, βάζουν τις βάσεις για την ανάπτυξη του γαστρονομικού αλλά και του οινικού τουρισμού. Εμείς ανατρέξαμε στις συνταγές, στα τοπικά προϊόντα των ελληνικών νησιών και σας τα παρουσιάζουμε έτσι ώστε εκτός από τις γαλαζοπράσινες παραλίες και τα γραφικά ψαροχώρια να έχετε ακόμη μια αφορμή για ταξίδι. Την ανακάλυψη νέων γαστρονομικών εμπειριών.

ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Κουφέτο Ανάφης
Το κουφέτο είναι το γαμήλιο γλυκό κουταλιού και φτιάχνεται από κολοκύθι.
Μια μοναδική ελληνική γεύση είναι επίσης το αναφιώτικο ζαφοριστό ψωμί με σαφρά. Ψήνεται σε ξυλόφουρνο και παίρνει ένα έντονο κίτρινο χρώμα και την ιδιαίτερη γεύση της ζαφοράς.
Ρακόμελο Αμοργού
Λαδοτύρι από γίδινο γάλα, μαλάκα (φρέσκο μαλακό τυρί από αιγοπρόβειο γάλα)
μπρούσκο κρασί «λιαστό» από σταφύλια στεγνωμένα στον ήλιο, ρακόμελο (ζεστή ρακή, βρασμένη με αμοργιανό μέλι και γαρύφαλλα), ξεροτήγανα (δίπλες πασπαλισμένες με τριμμένο σουσάμι και μέλι), είναι ορισμένα μόνο από τα προϊόντα του νησιού. Από παραδοσιακά φαγητά μπορείτε να δοκιμάσετε: Κοφτό (χυλός από σιτάρι, συνήθως με γάλα και τριμμένο τυρί), φάβα, γιαπράκια, κλωστά (χειροποίητα μακαρόνια), χορτόπιτες (τηγανιτές πίτες με γέμιση από σέσκουλο και μάραθο), ξυδάτο (σούπα κατσικιού με εντόσθια και σκόρδο), κατσίκι στο φούρνο γεμιστό με ρύζι, συκώτι και άνηθο και οπωσδήποτε «παύλο» το μαύρο σμαραγδένιο ψωμί, από τη ζύμη του οποίου παρασκευάζονται και τα αμοργιανά παξιμάδια.
Πόντζι Άνδρου
Οι γεύσεις της Ανδρου είναι εκλεκτές, ξεχωρίζει όμως το περίφημο Πόντζι, το ανδριώτικο ρακόμελο, το οποίο θα βρείτε στα Γαυριοχώρια.
Κόκορας πατίδο από την Αντίπαρο
Φημίζεται για την τσικουδιά, το κεφαλοτύρι, την ξινομυζήθρα και το τουλουμοτύρι. Παραδοσιακά φαγητά που αξίζει να δοκιμάσετε είναι ο κόκορας πατίδο, δηλαδή γεμιστός με τσιγαρισμένα εντόσθια, ψίχα ντόπιου, μπαγιάτικου ψωμιού, κεφαλοτύρι και κανελλογαρύφαλλα, τα ραβιόλια σε σχήμα μισοφέγγαρου, με γέμιση από γλυκιά μυζήθρα, ζάχαρη, λίγο μέλι και κανέλα, αλλά και τα μπουρεκάκια, με γέμιση από μέλι, καρύδι και σουσάμι, τα οποία ραντίζονται με τσικουδιά και πασπαλίζονται με ζάχαρη άχνη.
Κολοκυθένια Κιμώλου
Η κουζίνα της Κιμώλου αποτελεί πρόκληση για τους επισκέπτες. Δοκιμάστε οπωσδήποτε την κολοκυθένια, τη λαδένια και το μοναδικό μεζέ από πολτό τομάτας.
Θερμιώτικο κρασί Κύθνου
Στην Κύθνο μπορεί να βρει κανείς αρκετά παραδοσιακά προϊόντα δεν πρέπει όμως να φύγετε από το νησί πριν πιείτε ένα ποτηράκι θερμιώτικο κρασί.
Καρπουζόπιτα Μήλου
Όταν πάτε στην Μήλο σίγουρα θα πρέπει να δοκιμάσετε: Τα πιταράκια (τυροπιτάκια τηγανητά, με γέμιση από ξεροτύρι τριμμένο, δυόσμο και κρεμμύδι), λαζάνια με σκορδαλιά (είναι πιο δύσκολο να τα βρείτε, πρόκειται για χειροποίητα, σπιτικά ζυμαρικά) γλυκά σπανακοπιτάκια - «φλαούνες» και πατσοπόδαρα (ποδαράκια χοιρινά τυλιγμένα με έντερα και μαγειρεμένα σούπα αυγολέμονο). Μοναδικά επίσης και τα γλυκά του νησιού όπως η καρπουζόπιτα (πρόκειται για μια από τις ελαχιστες συνταγές για καρπούζι στην Ελλάδα) τα καλισούνια και το παγωτό καϊμάκι από φρέσκο γάλα.
Λούζα Μυκόνου
Αν θέλετε όμως να ανακαλύψετε την γευστική πλευρά της Μυκόνου πρέπει να δοκιμάσετε λούτες (ντόπιο χοιρινό καπνιστό), αχινούς σε λαδόξιδο, πίνες, μύδια και φούσκες. Παραγγείλετε καράβολους (βρίσκονται όλο το χρόνο στους αγρούς και τα περιβόλια που ποτίζονται και γίνονται πιλάφι με κρεμμύδια και ντομάτα).
Γραβιέρα Νάξου και λικέρ λεμόνι
Η γραβιέρα Νάξου, που παρασκευάζεται 100% από πρόβειο γάλα, είναι από τις πιο δημοφιλείς στην Ελλάδα. Η Νάξος φημίζεται και για το εξαιρετικό της βούτυρο, τις πατάτες και τα κρεμμύδια της αλλά και για το δυνατό κρασί της. Γνωστό τοπικό προϊόν είναι και το λικέρ λεμόνι, σήμα κατατεθέν του νησιού, που φτιάχνεται από φύλλα λεμονιάς.
Μελιτίνια Σαντορίνης
Τα μελιτίνια της Σαντορίνης είναι τα γλυκά του γάμου και των γιορτών. Παρασκευάζονται με ανάλατη μυζήθρα και γιαούρτι και μοσχοβολούν μαστίχα. Υπάρχουν όμως δεκάδες ακόμη γεύσεις που αξίζει να δοκιμάσετε όπως η ονομαστή φάβα Σαντορίνης, τόσο νόστιμη που μαγειρεύεται χωρίς αλάτι, τα μικρά πεντανόστιμα ντοματάκια Σαντορίνης, η αποξηραμένη κάπαρη και το Σαντορινιό κρασί από ξερικά αμπέλια. Παραδοσιακές γεύσεις του νησιού είναι οι: ψευτοκεφτέδες, σαλάχι με σκορδαλιά, και τα σαντορινιά μπαντάντα (τηγανισμένα κομμάτια μπακαλιάρου που περιχύνονται με μείγμα από σάλτσα ντομάτας και αραιής σκορδαλιάς).
Σέριφος: Μια αλλιώτικη ρεβιθάδα
Κορυφαία πιάτα που σίγουρα πρέπει να δοκιμάσετε είναι: η παραδοσιακή ρεβιθάδα (ρεβύθια στο φούρνο), οι μαραθοτηγανίτες, και οι τσιγαρίδες (χοιρινό κρασάτο με πατάτες και αμπελοφάσουλα). Όσον αφορά στη ρεβιθάδα, τα ρεβίθια βράζουν όλη τη νύχτα στο φούρνο, μαζί με σταφίδες από την ποικιλία «πλατύραχο», δάφνη και με το πίσω μέρος από το ψαρονέφρι του χοίρου.
Αμυγδαλωτά Σίφνου
Από τα μικρά ζαχαροπλαστεία, με μέγεθος παρασκευαστηρίου εφάμιλλου με την κουζίνα των σπιτιών ή από το παραδοσιακό εργαστήριο στον Άγιο Λουκά του Αρτεμώνα, αναδύονται μυρωδιές από τα αμυγδαλωτά 3 ειδών, τα κλασσικά φούρνου, τα λευκά, με βάση το ξεφλουδισμένο αμύγδαλο και τα σκούρα, με αμύγδαλο που δεν έχει αφαιρεθεί η φλούδα. Ένα από τα μυστικά της γεύσης των σιφνέικων γλυκών είναι το ντόπιο θυμαρίσιο μέλι.
Συριανή αθερίνα
Τι να πρωτοπεί κανείς για τη Συριανή κουζίνα, τα λουκουμάκια, τις χαλβαδόπιτες, τη γραβιέρα, το τυρί Σαν Μιχάλη (σκληρό υποκίτρινο τυρί με χαρακτηριστικό άρωμα και αλμυρή πικάντικη γεύση), την κοπανιστή, και το «πιοτό της γιαγιάς» (παραδοσιακό συριανό λικέρ με βάση το βύσσινο και το κονιάκ). Αν βρεθείτε στη Σύρο δοκιμάστε απαραιτήτως: μαραθόπιτα, ψάρι με ξερή κάπαρη και αθερίνα με κρεμμύδια τηγανιτά.
Αξιαλομυζήθρα Δονούσας
Δοκιμάστε απαραίτητα την αξιαλομυζήθρα, που παρασκευάζεται από γιαούρτι και από ποτά, το ρακί που φτιάχνεται στο «ρακέζο», ένα μικρό παραδοσιακό αποστακτήριο και σερβίρεται με ξερά σύκα.
Φάβα Ηρακλειώτικη
Αν βρεθείτε για διακοπές στη μικρή Ηρακλειά μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τη φάβα που καλλιεργείται από αγρότες του νησιού. Από την παραδοσιακή κουζίνα της Ηρακλειάς ξεχωρίζουν τα πιταρίδια (είδος χυλοπίτας) και το αρνί στο φούρνο (γεμιστό με ρύζι, σταφίδες και καρύδια).
ΝΗΣΙΑ ΒΟΡΕΙΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Λέσβος: Να ζήσουν οι σαρδέλες!
Η πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου βρίσκει τους κατοίκους της Καλλονής να γιορτάζουν το πιο φημισμένο προϊόν τους: τις σαρδέλες Καλλονής. Η ποτοποιία είναι επίσης ιδιαίτερα ανεπτυγμένη στη Λέσβο. Εκτός από λάδι και ούζο όμως, μην παραλείψετε να δοκιμάσετε ντόπιο μέλι και τυριά εγχώριας παραγωγής.
Καλαθάκι Λήμνου
Το τυρί Καλαθάκι Λήμνου (ΠΟΠ) αποτελεί ένα προϊόν που αξίζει να γευτείτε και να αγοράσετε. Παρασκευάζεται από πρόβειο γάλα ή μίγμα πρόβειο και κατσικίσιου.
Σαμός: Κρασί με ονοματεπώνυμο
Στη Σάμο παράγονται κρασιά Ονομασίας Προελεύσεως από τα οποία γνωστότερο είναι το Samos Nectar που θεωρείται παγκοσμίως από τα ευγενέστερα γλυκά κρασιά και παράγεται από την ποικιλία μοσχάτο που στεγνώνει για αρκετές μέρες στον ήλιο ώστε να αποκτήσει τη διάσημη, πια, γλυκύτητά του και παλιώνει σε δρύινα βαρέλια για 3 χρόνια.
Σαμοθράκη: Ψωμί από ρεβύθι
Τα αρτοσκευάσματα της Σαμοθράκης κρατούν ακόμα κάτι από το χθες! Πάνω από 150 χρόνια λειτουργεί ο φούρνος του νησιού στη χώρα και φτιάχνει υπέροχο χωριάτικο ζυμωτό ψωμί και επτάζυμα παξιμάδια. Πραγματική… σπεσιαλιτέ του όμως είναι το ψωμί με μαγιά από ρεβύθι.
Χίος, όχι μόνο μαστίχα
Αξίζει να γευτείτε λικέρ και ούζο από μαστίχα, όμως και τα λιαστά ντοματάκια της Χίου είναι μια υπέροχη γευστική εμπειρία! Δοκιμάστε γλυκά ταψιού καθώς και το χιώτικο παστέλι, το ξερό σύκο, τη σουμάδα, τα αμυγδαλωτά και, πάνω απ’ όλα, το χιώτικο υποβρύχιο με το ιδιαίτερο άρωμα της μαστίχας.
ΣΠΟΡΑΔΕΣ
Κακαβιά Αλοννήσου
Στην Αλόννησο αξίζει να δοκιμάσετε τυρόπιτα, τηγανόπιτα και άλλες πίτες που φτιάχνονται με παραδοσιακές συνταγές. Ξεχωριστές γεύσεις της περιοχής είναι επίσης η κακαβιά, οι λουκουμάδες (φουσκάκια) και η καρυδόπιτα. Στις ταβέρνες γενικώς των Σποράδων θα βρείτε και νόστιμη αστακόμακαρονάδα αλλά και ροφό στιφάδο.
Αυγάτο από τη Σκόπελο
Το αυγάτο (ποικιλία δαμάσκηνου) δίνει θαυμάσιο γλυκό του κουταλιού το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε.
Μπακλαβάς Κύμης
Σύκα, καρύδια, ελιές, λάδι, γλυκά του κουταλιού, ο περίφημος μπακλαβάς Κύμης, τα γλυκά από μούστο (σουτζούκια, χαϊμαλιά, παστοκύδωνο) και τα αμυγδαλωτά αποτελούν μερικά μόνο από τα τοπικά προϊόντα. Τo «Σύκο Κύμης» είναι προϊόν με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ). Στη νότια Εύβοια δοκιμάστε κοκκινιστό κόκορα με κουρκουμπίνες (χειροποίητα ζυμαρικά).
ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ
Οι φακές της Αστυπάλαιας
Μερικά παραδοσιακά προϊόντα της Αστυπάλαιας είναι: Το σιγκάθουρο (βούτυρο σπάνιας γεύσης που βγαίνει καθώς φτιάχνεται το τυρί), τα πουγκιά (τυρόπιτες με μέλι και τυρί πικάντικο), τα αρντιστά (φακές με τριμμένη ζύμη), τα ξεροτήγανα και οι χταποδοκεφτέδες.
Κάρπαθος, χειροποίητες μακαρούνες
Δοκιμάστε ντόπια κρέατα, μυζηθρόπιτες, κουλούρες, γαριδάκι συμιακό, καθώς και το ψάρι "Καρπάθιος ή Σκάρος", το οποίο υπάρχει μόνο στο Καρπάθιο πέλαγος, φακόρυζο αλλά και κοπέλες (τρίγωνες χορτόπιτες), κρεμμυδόψωμο και παστή σαρδέλα. Εκείνο που σίγουρα όμως πρέπει να δοκιμάσετε είναι χειροποίητες μακαρούνες (είδος ζυμαρικού) που προσφέρονται συνήθως με σάλτσα από τηγανητά κρεμμύδια.
Τα ροιϊκια της Κάσου
Στην Κάσο θα βρείτε το ροΐκιο ένα αγριόχορτο που μοιάζει με ραδίκι και σερβίρεται βραστό ως σαλάτα ή γιαχνί, μαγειρεμένο με ντομάτα. Αναζητήσετε επίσης: παστές μένουλες (ψάρι που μοιάζει με σαρδέλα και σερβίρεται με λάδι και ξύδι), τα μπουστιά από μπομπάρια (αρνίσια εντόσθια γεμιστά με κιμά, συκώτια και ρύζι), το κασιώτικο πιλάφι (με ρύζι που βράζει σε ζωμό κρέατος), τα μοσχοπούγκια ( μικρά γλυκά από ειδική ζύμη σε σχήμα «πουγκιού», γεμιστά με αμύγδαλα, ζάχαρη και ανθόνερο) και τις τούρτες (πίτες γλυκές με μυζήθρα).
Γλυκό ντοματάκι από την Κω
Το γλυκό ντοματάκι της Κω είναι απαραίτητη προμήθεια μετά την επίσκεψη στο νησί. Όσοι το δοκιμάσουν, είναι σίγουρο ότι θα ζητήσουν να το πάρουν μαζί τους, ώστε να μπορούν να το απολαύσουν και μετά την αναχώρησή τους από το νησί.
Γκαβάφες Λέρου
Στη Λέρο θα δοκιμάσετε το διασόγαλα (ένα είδος σουμάδας) και τις γκαβάφες. Πρόκειται για ένα τροπικό φρούτο που φύεται μόνο στη Λέρο, μαλακό, γλυκό και λίγο στυφό. Στην όψη μοιάζει με λεμόνι.
Κανελάδα από τη Νίσυρο
Η Κανελάδα είναι ένα παραδοσιακό ποτό της Νισύρου, γνωστό και στην Κρήτη.
Δημιουργείται από απόσταγμα κανέλας και σερβίρεται ως αναψυκτικό, με κρύο νερό και πάγο. Παραδοσιακή κανελάδα και σουμάδα παράγεται στη Νίσυρο από την κ. Αφροδίτη Μπούχλα.
Φακόρυζο στη Χάλκη
Στη Χάλκη από τα παραδοσιακά φαγητά ξεχωρίζουν: Το οφτό αρνί του Πάσχα γεμιστό με ρύζι και συκώτια, το φακόρυζο (Φακές καβουρδισμένες με ρύζι και κρεμμύδι), τα κουλιά (μακαρόνια φτιαγμένα στο χέρι σε σχήμα κοχυλιού) και τα χαλκίτικα μακαρόνια (Φτιάχνονται και κόβονται στο χέρι πολύ ψιλά και αφού μαγειρευτούν μετά από μερικές ώρες σερβίρονται με κρεμμύδι καβουρδισμένο).
ΚΡΗΤΗ
Στο Ρέθυμνο… στάκα
Εδώ θα βρείτε τη στάκα, το στακοβούτυρο και τα υπέροχα φαγητά που παρασκευάζονται με αυτά, όπως το στακοπίλαφο. Στην Κρήτη όμως, όπου σταθείς και όπου βρεθείς κάτι ξεχωριστό θα δοκιμάσεις. Τον πασίγνωστο ντάκο με ντόπια μυζύθρα, τα μυζυθροπιτάκια, τα καλιτσούνια, τους φημισμένους μπουρμπουριστούς κοχλιούς και φυσικά το γαμοπίλαφο, μια λιχουδιά που σερβίρεται σε γάμους.
ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ:
Κέρκυρα = Κουμ κουάτ.
Με βάση το κουμ κουάτ παράγεται ένα εξαιρετικό λικέρ. Μπορείτε να το βρείτε σε επιλεγμένα καταστήματα και προσέξτε να έχει ανοιχτό χρώμα γιατί τότε θα είστε δεν έχουν προστεθεί χρωστικές ουσίες. Το κουμ κουάτ, είναι πολύ νόστιμο και ως μαρμελάδα, γλυκό του κουταλιού αλλά και ως φρουί γλασέ καλυμμένο με πικρή σοκολάτα.
Αυγοτάραχο Λευκάδας
Μέλι από το θυμάρι, μαντολάτα, σουμάδα (αναψυκτικό από πικραμύγδαλο), φακές από την Εγκλουβή, σαλάμι αέρος και λουκάνικα, αβγοτάραχο από το ιβάρι της λιμνοθάλασσας, είναι προϊόντα της λευκαδίτικης γης που αξίζει να δοκιμάσει κανείς.



* Τα στοιχεία προέρχονται από το Agrotravel, την επίσημη ελληνική πύλη για τον αγροτουρισμό, που λειτουργεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Τουριστικής Αναπτύξης.

Ερασιτεχνική σκηνή του Θεσσαλικού Θεάτρου (τ. 69)

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Το πρωί …υπάλληλος το βράδυ ηθοποιός

Εικοσιτέσσερα χρόνια στο σανίδι, 30 θεατρικά έργα επί σκηνής και δεκάδες νέοι ερασιτέχνες ηθοποιοί που αφιέρωσαν το χρόνο τους και κατέθεσαν την ψυχή τους για το στήσιμο της Ερασιτεχνικής σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου.

Παρουσίαση: Χαρίκλεια Βλαχάκη

Η ιστορία της Ερασιτεχνικής Σκηνής, ξεκινά το 1983, όταν ο τότε καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεσσαλικού Θεάτρου, σκηνοθέτης και ηθοποιός Κώστας Τσιάνος, μαζί με μια ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών, παρουσιάζει την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη στο παλιό Δημοτικό Ωδείο. Η παράσταση και η όλη προσπάθεια γίνεται αποδεκτή με ενθουσιασμό από το Λαρισαϊκό κοινό και αποτελεί την αφετηρία για την ίδρυση της Ερασιτεχνικής Σκηνής.
Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, τα πρόσωπα άλλαξαν όμως αυτή η συνεχώς ανανεώσιμη ομάδα, ένα πάζλ χαρακτήρων και ηλικιών, με αγάπη και μεράκι για το θέατρο, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν ισχυρό πυρήνα.
Στα εικοσιτέσσερα χρόνια πορείας η Σκηνή παρουσίασε 30 θεατρικά έργα, δύο ποιητικές βραδιές για την Μεταπολεμική και Νεότερη Ελληνική ποίηση καθώς και τρία έργα που παίχτηκαν στο ραδιόφωνο.
Κινητήριος μοχλός σε όλη αυτή την προσπάθεια, η σκηνοθέτρια Πόπη Πελτεκοπούλου, η οποία αναλαμβάνει όχι μόνο να μυήσει τους ερασιτέχνες ηθοποιούς στα μυστικά του θεάτρου αλλά και να τους μεταδώσει την αγάπη της προς αυτό.
Εκτός από την προετοιμασία των παραστάσεων τα μέλη της σκηνής έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν θεατρικά σεμινάρια, να έρθουν σε επαφή με σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης και να παρακολουθήσουν θεατρικές παραστάσεις.
Σε όλες αυτές τις δραστηριότητες η Ερασιτεχνική Σκηνή είχε και έχει πάντα αρωγό και συμπαραστάτη το Θεσσαλικό Θέατρο, ιδιαίτερα φέτος- με την ανάληψη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης από τον κ. Γιάννη Διαμαντόπουλο- η ομάδα βρήκε ακόμη έναν συμπαραστάτη.
Σήμερα η Ερασιτεχνική Σκηνή του Θεσσαλικού, φιλοξενείται στο υπόγειο του Χατζηγιάννειου, όπου πραγματοποιεί τις πρόβες της, έχει πρόσβαση στο βεστιάριο του Θεσσαλικού, και δημιουργεί τα σκηνικά για την κάθε παράσταση.
Σήμερα η Σκηνή αποτελείτε από τριανταένα μέλη, όπου με οδηγό την κ. Πελτεκοπούλου, συνεχίζουν να καταθέτουν την ίδια αγάπη και το ίδιο πάθος για το θέατρο όπως οι προγενέστεροι, έτσι ώστε αυτή η Σκηνή να συνεχίσει το ανοδικό και δημιουργικό ταξίδι στο χρόνο.

Η ταυτότητα της νέας παράστασης
Με μια πανέξυπνη, ευφρόσυνη, ανθρώπινη κωμωδία η Ερασιτεχνική Σκηνή του Θεσσαλικού μας υποδέχεται μέχρι τις 20 Μαΐου στη σκηνή του Μύλου, με το θεατρικό έργο «Καβγάδες στην Κιότζια» του Κάρλο Γκολντόνι.
Το έργο μας μεταφέρει στα μέσα του 18ου αιώνα σε μια παραθαλάσσια, γειτονική πόλη της Βενετίας, την Κιότζια. Οι κάτοικοί της άνθρωποι του μόχθου και της θάλασσας, ζωντανοί, με λαμπερό ταμπεραμέντο μπλέκονται συνέχεια σε καυγάδες.
Ο έρωτας είναι ο πρώτος λόγος που οδηγεί σε δημιουργία παρεξηγήσεων με έντονες κωμικές καταστάσεις. Γιατί στην ουσία κανείς δεν κρατά κακία για κανένα. Όλα είναι σαν ένα παιχνίδι και στο τέλος οι φωνές και τα μαλώματα δίνουν σειρά στον έρωτα, το γλέντι και το χορό. Ένα έργο διασκεδαστικό, αλλά και επίκαιρο μιας και οι άνθρωποι δεν παύουν να ερωτεύονται, να τσακώνονται, να ξαναφιλιώνουν και πάνω απ’ όλα να χαίρονται τη ζωή σε όλες τις εποχές.
Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση, Βαγγέλη Ηλιόπουλου, σκηνοθεσία Πόπης Πελτεκοπούλου, σκηνικά, Δήμητρας, Θωμαίδη, μουσική επιμέλεια, Γιώργου Γκανά, χορογραφική επιμέλεια, Πόπης Λαγκούρα, φωτισμούς, Νίκου Γεωργάκη και Μάκη Παπατριανταφύλλου και επιμέλεια προγράμματος, Γιώργου Γκανά, Ελένης Μακρή, Ηλία Παπαγιάννη και Πωλίνας Παπαχατζή, σχεδίαση προγράμματος- Αφίσας «Μουτζούρα». Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί: Βαμβατήρας- Νάκος Χρήστος, Γκανάς Γιώργος, Γκαργκινούδη Τάνια, Ερκετζίκη Μίνα, Λαγκούρα Πόπη, Λιακόπουλος Άκης Μαντζιαφού Ευγενία, Μπακαλούδης Θανάσης, Μπαχατίρογλου Κίμωνας, Νικούδη Κατερίνα, Παπαγιάννης Ηλίας, Παπαχατζή Πωλίνα, Πιτσίλκας Γιώργος, Στάθη Λίλια, Σταμελόπουλος Θανάσης, Τσατσαρής Ανδρέας, Τσίτσα Ναταλία, Χαρός Γιώργος.

Η περιέργεια έσωσε τη γάτα (τ. 70)

«ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ» ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΖΩΑ ΣΕ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΝ
Η περιέργεια έσωσε τη γάτα

Από τη Χαρίκλεια Βλαχάκη

Φανταστείτε ότι κάθεστε στο καναπέ του σαλονιού σας και ξαφνικά βλέπετε ένα πολύχρωμο γυαλιστερό κουτί κρεμασμένο από το ταβάνι. Ποια θα ήταν η πρώτη σας αντίδραση; Σίγουρα θα αναρωτιόσασταν πως βρέθηκε εκεί και τι να έχει μέσα. Θα προσπαθούσατε να το φτάσετε, με τί όμως; Με ένα σκουπόξυλο με μια σκάλα ίσως, επιφυλακτικά αλλά και ανυπόμονα σαν το παιδί ξετυλίγει τα δώρα του, σαν το γατάκι που ανακαλύπτει το κόσμο, σαν τον σκύλο που αντικρίζει το είδωλο του στον καθρέφτη. Φανταστείτε τώρα ένα λιοντάρι, μια τίγρη ή έναν πίθηκο σε έναν ζωολογικό κήπο, ο οποίος όχι μόνο ανακαλύπτει ένα πολύχρωμο γυαλιστερό κουτί κρεμασμένο σε ένα δέντρο αλλά έχει τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις με εσάς. Αυτό λέγεται περιέργεια. Είναι ένα από τα δυνατότερα έμφυτα συναισθήματα, κινητήριος μοχλός για τη μάθηση και την εξερεύνηση και σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες ο λόγος για τον οποίο επιβιώνουν τα ζώα σε κλουβί.
Η ικανοποίηση της περιέργειας των ζώων ή αλλιώς «εμπλουτισμός», είναι μια νέα σχετικά μέθοδος που βρίσκει εφαρμογή στους μεγαλύτερους ζωολογικούς κήπους του κόσμου- και κυρίως της Αμερικής- προκείμενου τα ζώα σε κατάσταση αιχμαλωσίας να μην χάνουν το ενδιαφέρον τους για ζωή. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο 90% των περιπτώσεων, η ρουτίνα της ζωής στο κλουβί οδηγεί τα ζώα στην κατάθλιψη. Μη έχοντας τίποτα να κάνουν, αφού ακόμη και το φαγητό «σερβίρεται» σε συγκεκριμένη ώρα, τα ζώα πέφτουν σε μελαγχολία, κοιμούνται σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, αρχίζουν να έχουν επαναλαμβανόμενες «τακτικές» κινήσεις, χάνουν το τρίχωμα τους και πεθαίνουν.
Με τον «εμπλουτισμό» όμως τα ζώα σε αιχμαλωσία βρίσκουν ένα λόγο να ξυπνούν το πρωί καθώς το επιστημονικό προσωπικό των σύγχρονων ζωολογικών κήπων, προσπαθεί να διαφοροποιεί την καθημερινότητα τους ανάλογα με τις ανάγκες ή τις ιδιαιτερότητες του κάθε είδους, να τους προσφέρει διαφορετικές εμπειρίες και ασυνήθιστες δραστηριότητες. Το αξιοπερίεργο είναι δε, ότι τα ζώα αντιδρούν θετικά στην οποιαδήποτε νέα πρόκληση, είτε πρόκειται για λίγο χιόνι στο πάρκο με τους πίθηκους, είτε για έναν γρίφο που καλούνται να λύσουν.
Όσο για την αιχμαλωσία που αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι συζήτησης πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οι ζωολογικοί κήποι θα αποτελέσουν τη σύγχρονη κιβωτό για τη διατήρηση των ειδών και για αυτόν ακριβώς το λόγο οφείλουν να προσφέρουν στους «φιλοξενούμενους τους» τις καλύτερες δυνατές συνθήκες διαβίωσης.

Παρασκήνιο της TV (τ. 71)

Όψιμος πόνος
Καημός μεγάλος τον έπιασε το Λάκη Λαζόπουλο, για τον Καρβέλα, τα παρατράγουδα της Αννίτας και τα πρότυπα της ελληνικής νεολαίας. Λες και το «Βας- Βας ο Παρασκευάς», έχει καμία διαφορά από το «Έχω πρόβλημα μεγάλο δεν μου φτάνεις θέλω κι άλλο» της Κοκκίνου και το «Αχ, δε μ' αγαπάς, τι να κάνω; Αχ, δε μ' Αγαπάς θα πεθάνω» της Βίσση. Πρόκειται για στίχους και συνθέσεις ποιότητας ή μήπως όταν ερμηνεύει η απόλυτη ελληνίδα star, τότε δεν τίθεται θέμα για τα μουσικά ακούσματα της νεολαίας;

Δικηγόρος του διαβόλου
Δεν είναι μόνο ο Λαζόπουλος όμως. Πολλοί ακόμη (και με αφορμή τις υψηλές πωλήσεις των cd) θυμήθηκαν ότι πρόκειται για υποκουλτούρα και εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου. Όπως όμως πολύ εύστοχα σχολιάζει η Ναταλί Χατζηαντωνίου στην Ελευθεροτυπία «Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτοί οι μοναχικοί και εγκαταλελειμμένοι δεν περνάνε καλά στο πλατό της Πάνια. Είναι μια ομάδα, χωρίς καμία διάκριση, σ' ένα φελινικό πανηγύρι. Μια παρέα που αποδέχεται τις ιδιαιτερότητες καθενός με τον πιο πολιτικά ανορθόδοξο τρόπο. Σαν μια παράδοξη δημοκρατία που δεν λυπάται εξ αποστάσεως τον ξεχωριστό, αλλά τον καλεί στην αυλή της. Βρίσκω μάλλον υποκριτικό να αποδεχόμαστε αυτά τα τραγούδια (τέτοια έφτιαχνε πάντα ο Καρβέλας) όταν σερβίρονται σε πίστες, από, εξίσου άφωνες ή κακόφωνες, αλλά καλοντυμένες, εποχικές φίρμες που συχνά «κοκαλωμένες» από την κατανάλωση ουσιών, χρήζουν κι αυτές φροντίδας. Κι επειδή δηλητηριαστήκαμε από τα ραδιο-σουξέ και τα πλαστικά χαμόγελα, καιρός ήταν κι αυτό το τραγούδι να εκδικηθεί πουλώντας τρελά το cd της παζολινικής του παρέας».

Μητέρες όλου του κόσμου ενωθείτε
Μια ακόμη συγκλονιστική δημοσιογραφική- πάνω από όλα- έρευνα του δαιμόνιου δημοσιογράφου Κώστα Χαρδαβέλα, ο οποίος μετά τους εξωγήινους, το τρίγωνο των Βερμούδων, την κατάρα των Ωνάσηδων, το κακό μάτι και λοιπές αποκαλύψεις, καταπιάστηκε και με τον δαιμονισμό. Εμπεριστατωμένα – λέμε τώρα- ρεπορτάζ και αποκαλυπτικές μαρτυρίες, έριξαν φως στο τούνελ των παραστρατημένων ψυχών και η «μητέρα δαιμονισμένου», ήρθε να πάρει τη θέση που της αξίζει δίπλα από διάσημες άλλες παθούσες μητέρες, όπως τη «μάνα ρέιβερ» κ.α

Ότι επιπλέει
Γιατί λοιπόν τόσος καημός για τα ταλέντα του Je t’ aime. Μήπως γιατί η Πάνια και η εκπομπή της, κατάφεραν να αποδείξουν ότι, η κάθε και ο κάθε Star της πίστας, του λαμέ και των εξωφύλλων δεν έχουν τίποτα παραπάνω από τη Μαλάμω και τον Catman, πέρα από έναν καλό… μάνατζερ;

Ζητείται τηλεοπτικός αστέρας
Αν περιμένετε νέα ταλέντα του πενταγράμμου να αναδειχθούν και φέτος μέσω της μικρής οθόνης θα περιμένετε για πολύ, διότι φέτος ριάλιτι τύπου Fame Story και Dream Show δεν προβλέπεται (βέβαια νωρίς είναι ακόμη, με τη νέα σεζόν όλο και κάτι μπορεί να προκύψει). Αντ’ αυτού ο Alpha θέλοντας να εμπλουτίσει και να ανανεώσει το δυναμικό του ετοιμάζει ριάλιτι για να αναδείξει νέα τηλεοπτικά πρόσωπα. Μια νέα Τατιάνα, μια νέα Ρούλα και γιατί όχι κι έναν νέο Χατζηνικολάου. Οι δηλώσεις συμμετοχής των επίδοξων τηλεπαρουσιαστών καταφθάνουν στην Κάντζα από όλα τα μέρη της Ελλάδας και την Κύπρο. Όσο για το ποιος θα παρουσιάζει το παιχνίδι; Το όνομα που «παίζει» περισσότερο είναι αυτό του Νίκου Αλιάγα, αν και δεν αποκλείεται το εγχείρημα να αναλάβει τελικά και ο Ανδρέας Μικρούτσικος που το συγκεκριμένο είδος το κατέχει και με το παραπάνω.

Ριάλιτι ανηλίκων
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα «κεφάλια» των καναλιών έχουν εξελιχθεί σε μετρ των ριάλιτι. Έχοντας σκαρφιστεί μέχρι σήμερα σχεδόν τα πάντα, νόμιζαν ότι μας είχαν αφήσει άφωνος. Κι όμως για μια ακόμη φορά πήγαν το πράγμα ένα βήμα παραπέρα. Για την ακρίβεια το έφτασαν στο απροχώρητο κι αυτό γιατί πιο χαμηλό σκαλοπάτι δεν υπάρχει. Το CBS αυτό το διάστημα ετοιμάζει το νέο του project ένα ριάλιτι με πρωταγωνιστές παιδιά, που θα είναι βασισμένο στο σοκαριστικό μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ «Lord of Flies». Το «παιχνίδι» θα έχει τίτλο «Kid Nation» (Η κοινωνία των παιδιών) και πρωταγωνιστές του θα είναι σαράντα παιδιά ηλικίας οκτώ μέχρι δεκαπέντε ετών. Θα διαρκέσει σαράντα μέρες και τα γυρίσματα του θα γίνουν στην Bonanza City, μια εγκαταλελειμμένη κοντά στο Νέο Μεξικό. Τα παιδιά θα πρέπει μόνα τους να εξασφαλίζουν την τροφή τους, να καθαρίζουν τα σπίτια τους και να διοικούν την πόλη και τις επιχειρήσεις τους. Σκοπός του ριάλιτι σύμφωνα με τους υπευθύνους του καναλιού είναι να δουν (οι ίδιοι; το κοινό;) αν και κατά πόσο τα παιδιά μπορούν από μόνα τους να επιβιώσουν χωρίς την παρουσία ενηλίκων.

Δυο χρόνια ακόμη
Ουδόλως πτοήθηκε από τον εκτοπισμό του – λόγω άφιξης Χατζηνικολάου – ο Άκης Παυλόπουλος και ανανέωσε για δύο ακόμη χρόνια το συμβόλαιο του με το Alter. Στο πλαίσιο λοιπόν της συνεργασίας του με το κανάλι θα συνεχίσει να παρουσιάζει την εκπομπή «Σήμερα με τον Άκη Παυλόπουλο» που προβάλλεται πριν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων, όπως επίσης θα συνεχίσει και την παρουσίαση της εκπομπής «Το πάρτι της ζωής σου».

ΕΤ Weekly
Κόντρα στο Down Town θα εκδίδεται από την Imako το ΕΤ Weekly του Ελεύθερου Τύπου ή απλώς θα αποτελεί αντίγραφο του; Η αλήθεια είναι πως από τότε που κυκλοφόρησε το OK βλέπουμε τα ίδια θέματα, τις ίδιες συνεντεύξεις και τις ίδιες φωτογραφίες εις διπλούν. Κάτι μας λέει ότι πλέον θα τα βλέπουμε εις τριπλούν. Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριάκη. Μη βήξει η Άννα Βίσση και δεν το μάθουμε…

Σωτήρης Χατζάκης (τ. 71)

Σωτήρης Χατζάκης: «Με συγκινεί το «δράμα» της Ιφιγένειας»

Αντίθετα στο ρεύμα του εκσυγχρονισμού που επικρατεί στις σκηνοθετικές προσεγγίσεις του αρχαίου δράματος, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης υποστηρίζει τη λιτή δύναμη των λόγων των τραγωδών και όπως για πρώτη φορά αναφέρει στο In Out φέτος το καλοκαίρι, θα παρουσιάσει μια «κλασική» εκδοχή της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι» του Ευρυπίδη, που θα ξεχωρίσει.

Από την Παναγιώτα Φούντα

Την Πέμπτη 28 Ιουνίου η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευρυπίδη κάνει πρεμιέρα στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ. Πρόκειται για μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας για τη φετινή καλοκαιρινή σεζόν, ένα εγχείρημα που ανατέθηκε στον μέχρι πρότινος αναπληρωτή καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Σωτήρη Χατζάκη.
Η Ιφιγένεια μεταφέρεται στην Αυλίδα, θυσία στους Θεούς και στην ποδιά της ωραίας Ελένης. Ο άνεμος δε φυσά, τα πανιά δε φουσκώνουν και η εκστρατεία για την Τροία δεν ξεκινά, αν δεν χυθεί το αίμα της νεαρής κοπέλας. Του πιο αθώου προσώπου ενός πολέμου που κράτησε χρόνια. «Μήπως πάντα τα θύματα των πολέμων δεν είναι οι αθώοι;» θα πει ο σκηνοθέτης της παράστασης. Μήπως κι αυτό το θέμα δεν είναι πάντοτε επίκαιρο;
Προσωπική του επιλογή το συγκεκριμένο έργο, ακριβώς για το θέμα το οποίο πραγματεύεται. Η θυσία του αθώου ανθρώπου για την πραγματοποίηση του πολέμου, οι πολλές αντιστοιχίες με τη σημερινή εποχή, η εσωτερική σύγκρουση του Αγαμέμνονα που αλλάζει τον ρου της ιστορίας, το δίλημμα ανάμεσα στο να είναι καλός πατέρας ή σωστός ηγεμόνας, είναι τα στοιχεία που γοήτευσαν τον Σωτήρη Χατζάκη.
Η ιστορία είναι γνωστή, αλλά η συνταγή για τη μεταφορά της στη σκηνή όχι. «Είμαι από τους ανθρώπους που αγαπούν το λόγο» απαντά ο σκηνοθέτης σε ερώτηση για το είδος της προσέγγισης που θα ακολουθήσει στο ανέβασμα της Ιφιγένειας και συνεχίζει λέγοντας: «Θέλω το κοινό να καταλαβαίνει το έργο. Το αρχαίο δράμα είναι ένα δύσκολο είδος και δε μπορείς να επεμβαίνεις σε αυτό αυθαίρετα. Θέλει μεγάλη προσοχή. Δεν πρόκειται να ακολουθήσω ούτε ένα βαρετό στυλ που θα κουράσει, αλλά ούτε μια σύγχρονη προσέγγιση που δε σέβεται τίποτα και αγνοεί τους κανόνες και τους ρυθμούς του κειμένου. Το έργο βασίζεται στην τελετουργία της θυσίας και η μελέτη του έχει γίνει βάσει εμπειρίων λατρευτικής θυσίας που έχουν πραγματοποιηθεί σε αυτό τον τόπο και στο παρελθόν αλλά και σε πιο σύγχρονες εποχές. Η παράσταση είναι διαποτισμένη από το ρίγος της θρησκείας και κρουστούς ήχους, που θυμίζουν την τελετουργική πλευρά των σκηνών».
ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη, σκηνικά Ερσης Δρίνη, κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ, μουσική Σαββίνας Γιαννάτου, χορογραφίες Δημήτρη Σωτηρίου, φωτισμούς Αντώνη Παναγιωτόπουλου και με βοηθό σκηνοθέτη την Ιωάννα Κώτση.
Το ρόλο της Ιφιγένειας ερμηνεύει η Ταμίλα Κουλίεβα, την Κλυταιμνήστρα η Φιλαρέτη Κομνηνού, τον Αγαμέμνωνα ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, ο Γιώργος Χρυσοστόμου τον Αχιλλέας, ο Αλέξανδρος Μούκανος τον Μενέλαο, ο Αρτώ Απαρτιάν τον Γέροντα και η Αγορίτσα Οικονόμου τον Αγγελιοφόρο. Στον 14μελή Χορό των Γυναικών συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά) οι Βασιλική Βλάχου, Χρυσάνθη Γεωργιάδου, Ανδρομάχη Δαυλού, Ευγενία Ζέκερη, Ζωή Κατσάτου, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Λίλλυ Μελεμέ, Αγορίτσα Οικονόμου, Βάννα Ουγιάρου, Ελένη Ουζουνίδου, Ιρις Πανταζάρα, Μαρία Τοκμάκη, Μαρίζα Τσάρη και Ρεβέκα Τσιλιγκαρίδου.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Παραστάσεις στη Λάρισα θα δοθούν την Πέμπτη 28, την Παρασκευή 29 και το Σάββατο 30 Ιουνίου, ενώ αμέσως μετά θα ακολουθήσει όπως κάθε Καλοκαίρι μεγάλη Περιοδεία, συμμετέχοντας στα μεγάλα γνωστά Φεστιβάλ που διοργανώνουν οι Δήμοι και Πολιτιστικοί φορείς της χώρας. Σημαντικότεροι σταθμοί της περιοδείας θα είναι η «Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στους Δελφούς» (ως εναρκτήρια παράσταση) το Σάββατο 7 Ιουλίου, τo Φεστιβάλ Καρδίτσας την Τρίτη 3 Ιουλίου, το Φεστιβάλ Τρικάλων την Πέμπτη 5 Ιουλίου, οι «Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου» του Δήμου Θεσσαλονίκης τη Δευτέρα 9, Τρίτη 10 και Τετάρτη 11 Ιουλίου. Ενδιάμεσα θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις στην Κύπρο, στην Πάφο στις 21 Ιουλίου, στο Κούριο στις 22 Ιουλίου και στη Λευκωσία στις 23 Ιουλίου. Με την επιστροφή στην Ελλάδα θα δοθούν παραστάσεις στο «Φεστιβάλ Ρεματιάς Χαλανδρίου» την Παρασκευή 27 Ιουλίου, στις «Καλοκαιρινές εκδηλώσεις» του Δήμου Ροδίων την Κυριακή 29 Ιουλίου, στο «Φεστιβάλ Πάτρα την Τετάρτη 1 Αυγούστου, στο «Φεστιβάλ Αμφίπολης» την Πέμπτη 16 Αυγούστου, στο «Φεστιβάλ Φιλίππων το Σάββατο 18 Αυγούστου, στο Βόλο την Παρασκευή 24 Αυγούστου και τέλος στα Φεστιβάλ των Δήμων Αττικής, όπως: Βύρωνα-Παπάγου-Ηλιούπολης-Δήμου Αθηναίων-Νέας Χαλκηδόνας-Βρηλισίων.

Ευάγγελος Βενιζέλος (τ. 71)

Ο ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΕ …ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΚΡΟΑΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

e- Βενιζέλος
Δεν κλείνω τ’ αυτιά μου σε τίποτα


Μέχρι σήμερα τους πολιτικούς, είχαμε συνηθίσει να τους βλέπουμε στην τηλεόραση, σε συγκεντρώσεις, στη βουλή, σε συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Τον τελευταίο καιρό όμως, με τη διάδοση της χρήσης του διαδικτύου, η πολιτική και οι εκπρόσωποι της βρίσκουν ακόμη ένα βήμα- αμφίδρομο- αυτή τη φορά που τους φέρνει σε άμεση επικοινωνία με τους πολίτες. Πρόκειται για τα λεγόμενα δια δικτυακά- και εσχάτως πολιτικά -ημερολόγια ή blog, στα οποία οι συζητήσεις γίνονται ανοιχτών των θυρών, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Κι αν έχετε κουραστεί να ακούτε τους πολιτικούς να διεκδικούν «δημόσιες» συζητήσεις- οι οποίες συνήθως καταλήγουν στο να μιλούν εκείνοι και οι άλλοι να ακούν- τότε κάντε μια επίσκεψη στο www.evenizelos.blogspot.com και διεκδικήστε απαντήσεις στα ερωτήματα σας από τον πρώην υπουργό και νυν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Το σίγουρο είναι ότι θα σας ακούσει.


Συνέντευξη: Χαρίκλεια Βλαχάκη


Σκεπτόμενη τις ερωτήσεις για τη συνέντευξη και διαβάζοντας το blog σας, διαπίστωσα ότι τις πραγματικές ερωτήσεις τις είχαν θέσει πριν από οποιονδήποτε δημοσιογράφο οι επισκέπτες της σελίδας σας. Ερωτήσεις αυθάδεις, καυστικές, αιχμηρές άλλοτε χιουμοριστικές και άλλοτε αφοπλιστικές, οι οποίες- θεωρώ- ότι θα έφερναν σε αμηχανία, οιονδήποτε πολιτικό αν αναγκαζόταν να τις απαντήσει στο παράθυρο ενός δελτίου.
Πως αισθάνεστε λοιπόν, όταν ένας εν δυνάμει ψηφοφόρος και πολίτης αυτής της χώρας, στις αιτιάσεις σας για το σκάνδαλο των ομολόγων σας ρωτά: «εσείς φέρατε πίσω τα κλεμμένα του χρηματιστηρίου;» ή ακόμη «Τι γνώμη έχετε για την ομοφυλοφιλία;». Όταν σε πρώτο πρόσωπο θίγονται θέματα «θητείας ορισμένου χρόνου στην εκτελεστική εξουσία» και όταν η κρατούσα άποψη του κόσμου είναι ότι «η οικονομική, η πολιτική και η κοινωνική ζωή έχουν διαβρωθεί εδώ και χρόνια και κανένας δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα καινούργιο»;
Αντιλαμβάνομαι την ένταση και τη δυσαρέσκεια όλων των συνομιλητών μου στο blog. Μέσω του πολιτικού μου ημερολογίου προσπαθούν να πουν ό,τι σκέπτονται, ό,τι συζητούν στο φιλικό τους περιβάλλον, να εκφράσουν την αγωνία τους, να θέσουν τα ερωτήματα τους με διαφορετικό ύφος κάθε φορά. Όπως όμως έχω ξαναπεί η γενίκευση και η ισοπέδωση δεν οδηγούν πουθενά. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτός ο γενικόλογος και ισοπεδωτικός λόγος που απαξιώνει την πολιτική, τα κόμματα και τους πολιτικούς οδηγεί στην μιζέρια και αποσιωπά τις ευθύνες της ίδιας της κοινωνίας και του κάθε πολίτη ατομικά. Χωρίς πολιτικό λόγο δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική πράξη. Γι ΄ αυτό άλλωστε πρέπει να μιλήσουμε επιτέλους για τις συγκεκριμένες απόψεις και τα έργα του καθενός που δρα στην πολιτική και στην κοινωνία
Γιατί δημιουργήσατε αυτό το blog;
Το ιστολόγιο διαθέτει πάμπολλα πλεονεκτήματα: Είναι γρήγορο, είναι αντισυμβατικό, είναι άμεσο, είναι δημόσιο και προσωπικό ταυτόχρονα, είναι διαδραστικό. Το δικό μου blog είναι –όπως λέει και το όνομα του – ένα πολιτικό ημερολόγιο. Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να θέσει ό,τι ζήτημα θέλει και όπου μπορώ δίνω απάντηση. Σχολιάζω και σχολιάζομαι. Νοιώθω ότι συμμετέχω σε μία κοινότητα συνομιλητών. Δέχομαι την κριτική ακόμη και όταν αυτή είναι πολύ σκληρή και ισοπεδωτική, γιατί ξέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που θα προσέξουν και τις δικές μου απαντήσεις.
Πόσες ώρες του αφιερώνετε καθημερινά;
Αφιερώνω όσο χρόνο μου επιτρέπει το καθημερινό μου πρόγραμμα και οι υποχρεώσεις μου στη Βουλή. Η ενασχόληση με το πολιτικό μου ημερολόγιο μπορεί να είναι καθημερινή, μπορεί να είναι όμως και εβδομαδιαία.
Μπορεί ένα blog να αποτελέσει μέσο άσκησης άμεσων δημοκρατικών διαβουλεύσεων;
Υπάρχουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων, ιδίως νέων πολιτών, που αντιδρούν απέναντι στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, που δεν γοητεύονται από την διαμεσολάβηση του τύπου, αλλά είναι ανοικτοί στην απευθείας προσωπική επικοινωνία χωρίς τους τυπικούς κανόνες και τις συμβάσεις της πολιτικής επικοινωνίας. Αυτό ως ένα βαθμό μόνον γίνεται με τις ιστοσελίδες που λειτουργούν ως εξαιρετικά αρχεία. Από την άλλη μεριά το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο είναι ένα μέσο προσωπικής και όχι δημόσιας επικοινωνίας. Νομίζω πως με τους κατάλληλους συνομιλητές μπορεί ένα blog να αποτελέσει ένα ανεπίσημο forum δημοκρατικής διαβούλευσης.
Είναι αυτό το blog ένας μηχανισμός σφυγμομέτρησης;
Πιστεύω ότι αποκτώ μία πολύ καλύτερη αίσθηση των τάσεων της κοινωνίας των πολιτών. Εντοπίζω προβλήματα και επαναπροσδιορίζω πολιτικές προτεραιότητες. Το όφελος για μένα είναι πολύ μεγάλο. Ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για κάποιους από τους συνομιλητές μου.
Διαβάζοντας τα σχόλια των επισκεπτών δημιουργείται η εντύπωση πως ο κόσμος είναι οργισμένος με τους πολιτικούς, με την πολιτική που ασκούν, με τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε μαζί μου. Αν ναι όμως, κατά πόσο είσαστε έτοιμος να δεχθείτε τόσο άμεσα τις αντιδράσεις των πολιτών, θετικές ή αρνητικές; Μήπως δηλαδή εκτός από ένα βήμα άμεσου διαλόγου, ανοίξατε και τον ασκό του Αιόλου;
Ακούω και διαβάζω με όσο γίνεται μεγαλύτερη προσοχή όλες τις κριτικές και επικριτικές (ακόμη και ισοπεδωτικές) απόψεις. Δεν έχω κλείσει τα αυτιά μου σε τίποτα. Οι συνομιλίες στο blog είναι δημόσιες μεν, αλλά προσωπικές. Απαιτούν μία σχέση εμπιστοσύνης. Προσπαθώ να απαντώ με όσο γίνεται μεγαλύτερη σαφήνεια, παρά τους περιορισμούς που θέτει ένα μέσο κοινής και δημόσιας λήψης όπως το διαδίκτυο.
Ας δεχθούμε την άποψη ότι υπάρχει κρίση του πολιτικού συστήματος. Κρίση που όπως αναφέρει και ένας σχολιαστής στο blog σας- μοιάζει με την κρίση της ελληνικής κουζίνας και πιθανόν έχει και γαλλικές επιδράσεις. Είναι μια κρίση υλικών (πολιτικών εκπροσώπων) ή μια κρίση τρόπου παρασκευής (πολιτικών θεσμών);
Το βασικό θέμα είναι τα προβλήματα πολιτικής υποαντιπροσώπευσης της κοινωνίας. Η αμφισβήτηση του κομματικού συστήματος και άρα της αντιπροσωπευτικής ικανότητας των κομμάτων είναι μία συνεχής και παλιά συζήτηση. Όμως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση βλέπουμε τελικά το κομματικό σύστημα να αντέχει και να επιβεβαιώνεται συγκεντρώνοντας πάντα τεράστια ποσοστά. Αυτό δεν επιτρέπει να αναπτύσσεται κάποια αυταρέσκεια του κομματικού συστήματος, αλλά μας επιτρέπει να πούμε ότι το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος δεν βρίσκεται σε αυτό καθ΄ εαυτό το γεγονός ότι υπάρχουν δύο μεγάλα πολυσυλλεκτικά, πλειοψηφικά κόμματα εξουσίας. Βρίσκεται στο περιεχόμενο των ασκούμενων πολιτικών και στην ποιότητα του πολιτικού λόγου.
Σε πολλές από τις απαντήσεις που δίνετε, προτρέπεται τον κόσμο αντί να μεμψιμοιρεί να προτείνει, να καταθέσει ιδέες. Θεωρείτε ότι μπορείτε να τις διαχειριστείτε και να τις αξιοποιήσετε πολιτικά ή θα γίνουν «φει βολάν σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση;».
Είναι πολύ πιο εύκολο να αναφέρεις και να υπογραμμίζεις προβλήματα από το να προτείνεις λύσεις και μάλιστα στο όνομα ενός μεγάλου κόμματος που διεκδικεί την εξουσία. Δεν μου γράφουν τίποτα που δεν θα μπορούσα να το αξιοποιήσω. Κρατώ άλλωστε πάντα τις καινοτόμες και προωθημένες προτάσεις.